سنجش گیرائی ذهنی

این آزمون عمدتا بر یافته های (Horn & Cattel, 1966) متکی است که در آن هوش متشکل از دو جزء سیال (Fluid) و متبلور (Crystallised) معرفی شده است.

هوش سیال (که عمدتاً بر سرعت پردازش تاکید دارد)، عبارت از پردازش ذهنی مفاهیم، نتیجه گیری از مفاهیم و کشف ارتباط میان اطلاعات است (Carroll, 1993). هوش سیال در حل مسائلی جدید، استفاده از منطق و استدلال در موقعیتهای تجربه نشده یا تشخیص روندها به کار میرود. از سوی دیگر، هوش متبلور (یادگیری‌ها) عبارت از توانائی کلامی، مکانیکی، عددی و امثال آن است. هش متبلور، قابلیتِ به کارگیری آموخته‌ها و تجربه هاست.

GIA آزمونی در حوزه هوش است که با طبقه بندی Carrol از اجزای قابلیتهای شناختی که با نماد ‘g’ شناخته میشود، ارتباط دارد. که ‘g’ همان هوش عمومی طبق تعریف Spearman  و همکارانش از ضریب عمومی عملکرد ذهن است. GIA بیشتر بر هوش سیال و کاربرد آگاهی های فرایندی در مقابل کشف کردن تاکید دارد، و در این راه پارامترهای مقدماتی از توانائیهای شناختی (خطایابی مقایسه ای، استدلال کلامی و غیره) را مورد سنجش قرار میدهد. آنچه به این ترتیب در واقع اندازه گیری میشود، بیش از بهره هوشی (IQ) ، ظرفیت یادگیری است.

GIA به سرعت پردازش اطلاعات توسط فرد و قابلیت یادگیری و توسعه مهارتهای تازه میپردازد. آزمون هوش عمومی در حوزه های متعددی از جمله استخدام، نگهداشت، توسعه فردی، مدیریت کردن، نیازسنجی آموزشی، طراحی مسیر شغلی، جانشین پروری و به یابی (Benchmarking) میتواند به اثربخشی فرایندها و بهبود تصمیمهای سازمانی کمک کند.

نسخه کاغذی این آزمون در سال 1993 توسط توماس اینترنشنال به مشتریان معرفی شد و با توسعه علوم رایانه از سال 2006 نسخه رایانه ای آن عرضه گردید.