مدیریت در جزئیات

چند شب پیش، همراه خانواده  و دوستان برای صرف شام، عازم رستورانی شدیم. همانطور که حدس میزدیم، شلوغ بود و باید منتظر میماندیم (راستی عجب صنعتی است این صنعت غذا در کشور ما!). هوا سرد بود و بیرون ماندن برای رسیدن نوبت، چندان حس مطلوبی نمیداد. به اصرار بچه ها، قرار شد منتظر بمانیم. با اکراه پیاده شدیم که در صف انتظار بمانیم و سرما را تحمل کنیم.

خیلی جالب بود، صاحب رستوران که از سالها قبل وصف ایشان را شنیده بودم که چقدر مدیر خوبی است و ایده های خوب دارد، این بار هم ایده جالبی را به کار بسته بود، تا منتظران کمتر آزرده شوند. این ایده خیلی ساده بود، اما کمی نگاه تیزبین میخواست، کمی هم توجه به راحتی مشتری را طلب میکرد. چیزی که این روزها هر دو بسیار کم و نادر هستند.

این مدیر با ذوق، که آن شب بعداً کمی هم با هم گپ زدیم، دور تا دور شیشه های روبه بیرون رستوران را با سیستم گرمایشی مخصوص فضاهای باز، تجهیز کرده بود، به طوریکه وقتی در کنار آن دیوارها به انتظار میماندید، هوای گرمی از بالا به شما میخورد و سرما را اصلاً احساس نمیکردید.

با دوستان در حال تحسین این ایده و فکر بودیم که مدیر محترم همراه همسرشان از راه رسیدند. با چنان ذوقی به بازدهی این کارش نگاه میکرد و چشمانش چنان برقی میزد که بعید بود متوجه نشوید که این ایده مال خود خودش است.

به شوخی به او گفتم ما به خاطر این ایده 20 امتیاز اضافه به شما دادیم، خندید و گفت فقط 20 امتیاز؟

اما داستان ما و ایشان، آن شب به همینجا ختم نشد. ما منتظر بودیم تا میز خالی شود و برویم بنشینیم. بگذریم که 2 بار به اشتباه ما به محل میزها فراخوانی کردند، و بگذریم که مسئول سالن چندان مسلط به کارش نبود، اما نکته جالب این بود که ایشان به تمام میزها سرکشی میکرد، با مشتریان صحبت میکرد، هر چه را خراب بود، شخصا با تلفن همراهش پیگیری میکرد و خلاصه در تمام جزئیات، وارد و داخل بود.

در تمام مدت حضور ایشان در آن سالن، وقتی به همکارانش نگاه کردم، دیدم که آنها هیچ کاری نمیکنند و منتظرند تا او تمام مسائل را حل کند و میکرد.

وقتی در مورد یکی از دفعاتی که اشتباه ما را به سالن فراخوانده بودند، به ایشان گله کردم، جوابش جالب بود. گفت: فکر کردی من چرا فقط 6 شعبه دارم؟

با خودم فکرکردم که راستی این فرد چرا فقط 6 شعبه دارد؟ وقتی به رفتارهای مدیریتی او دقت کردم، دیدم که کارکنانش همه او را نگاه میکنند؛ کمی هم از او میترسند، نه چون بداخلاق است، چون همه کاره است و همه چیز ار خوب و درست انجام میدهد و آنها دریافته بودند که دیگر لازم نیست آنها کاری بکنند.

ابعاد سازمان ایشان، به اندازه توانی که اجازه داده بود در همکارانش به وجود آید، بزرگ شده بود. او هرگز راضی نمیشد به کسی اعتماد کند و اجازه دهد که رشد کنند. در واقع ایشان سازمانی کاملاً تخت (Flat) ایجاد کرده که قائم به خودش است و بس. به قول دوستی میگفت که این یک شرکت یک نفره (One man company) است.

یاد بررسی ای که در گوگل شده بود، افتادم. یکی از عمده ترین اشکالاتی که کارکنان گوگل در مورد مدیرانشان گوش زد کرده بودند، این بود که بیش از حد در جزئیات وارد میشوند یا به عبارتی از Micro-management گله کرده بودند.

در این سیستم مدیریتی، چند اتفاق می افتد:

• کارکنان رشد نمیکنند.
• مسئول همه خرابی ها رئیس است، یا به عبارتی هیچکس مسئول هیچ چیز نیست.
• کسانی در سازمان میمانند که برجسته ترین شاخصه آنها، حرف گوش کنی است، آدمهای خلاق میروند.
• توسعه و سطح کسب و کار، تابع توان و انرژی و حضور و حیات رئیس است.

ابتدای کار، وقتی بخواهیم از این سیستم دوری کنیم، حتماً با افت و خطا مواجه میشویم، اما اگر انرژی را که صرف انجام کارهایی که دیگران انجام نداده اند، صرف توسعه آنها کنیم، به زودی فراغ بال پیدا میکنیم و میتوانیم هم راحت تر کار کنیم، هم کارمان را توسعه دهیم.

دوستی میگفت من کارهایم را به چند کار روتی شکسته ام و هر یک را به کسی داده ام، حالا خیلی کارها را من انجام نمیدهم.

مثلاً آن مدیر محترم رستوران، وقتی دید که سیستم بستن در که روی یکی از درها نصب شده درست کار نمیکند، مستقیم خودش با مسئول آن تماس گرفت و از او خواست که این مشکل را به سرعت حل کند. اما شاید بتواند فردی را مسئول کند که تمام تجهیزات را هر هفته یا هر روز یا هر ساعت، طبق یک چک لیست، کنترل کند و به او گزارش بدهد که چه چیزی خراب است و برای رفع آن چه اقدامی شده است.

به نظرم حیف است توان و استعدادی که از این افراد برای کارهای کوچک هدر میرود، و حیف است کسب و کارهای موفقی که در نبود این آدمها در دوران بازنشستگی آنها، به سرعت از بین میرود. واقعاً حیف است.

سربلند باشید