نردبان یادگیری – پله سوم

در پی دو نوشته قبلی، پله اول و پله دوم، این نوشته را به توضیحاتی در مورد پله سوم اختصاص دادم.

بودن در پله سوم حس خوبی دارد، درست مثل همان شکلکی که دورش خط قرمز کشیده ام. اما خیلی طول میکشد تا به آن برسیم. به همین دلیل هم عرض کردم که به خودتان جایزه بدهید. درپله سوم هم کار سخت است اما از نوعی دیگر.وقتی به پله سوم میرسیم، میدانیم که میدانیم. یعنی میدانیم که برای برخورد با آدمهای سخت چه باید بکنیم، یا میدانیم که مبانی یک تعامل موثر چیست، اما نکته این است که هر بار که میخواهیم از این دانسته ها استفاده کنیم، باید به داشته هایمان رجوع کنیم.

فرض کنید که شما وقتی میخواستید بدوید، مجبور بودید دائم به قلبتان پیام بدهید که تند تر بزن، کمی تندتر، حالا خوب شد و … یا هنگام رانندگی هر بار که میخواستید ترمز کنید، مجبور بودید که جای پدال را با نگاه کردن بیابید. این فازی است که در پله سوم رخ میدهد.

راستی اگر آقای مسی قرار بود هر بار که میخواهد شوتی بزند، زاویه پایش و شدت نیرو را به مغزش اطلاع میداد، چه میشد؟؟

اما کم کم با استفاده از مهارتهایمان اینها به اصطلاح عامیانه “ملکه ذهن” میشوند و بدون نیاز به مراجعه به دانشمان میتوانیم از  آنها استفاده کنیم: رانندگی کنیم، شوت بزنیم و ….

در پله سوم هم همین است. ما باید مرتب از این مهارتها استفاده کنیم. اوایل با مراجعه مکرر و زیاد به دانشمان و کم کم نیازمان به این مراجعه کم میشود. این راه بین پله سوم و چهارم است.

کاری که در پله سوم باید بکنیم این است که به کاربردی بودن و خوب بودن این مهارت باور پیدا کنیم. محیط (سازمان یا هر جای دیگر) باید به ما نشان دهد که این مهارت لازم است و خوب است که از آن استفاده کنیم. وگرنه به سرعت مهارت از ذهن ما میرود، فراموش میشود، درست مثل درسهایی که در دانشگاه حفظ میکنیم.

اینجا نقش اینکه چطور به این نقطه رسیده بودم که این مهارت را توسعه دهم مهم تر و پر رنگ تر میشود. اگر بدون هدف به این آموزش پرداخته باشم، اگر اتکای من به جزوه و همایش بوده باشد، چند روزی یادم هست و بعد فراموش میشود.

در پله سوم باید باورهایمان را محکم کنیم تا در مسیر بین پله سوم و چهارم در نمانیم.

راستی شما تجربه ای دارید از مهارتی که آموخته باشید اما یادتان رفته باشد؟ مثلاً یک ورزش؟

سربلند باشید