تکلیفت رو نوشتی؟

دیشب عزیزی که مدتی است در حال آموزش زبان آلمانی است، نکته ای گفت که به فکرم فرو برد. ایشان از قول معلم کلاس که جوانی آلمانی الاصل است، تعریف میکرد که وقتی حاضرین در کلاس از او در مورد کنترل تمرین ها و تکلیفها پرسیده اند، با تعجب گفته که من فقط چون شما میخواهید در مورد انجام دادن تکالیفتان میپرسم، اما به نظر من این کار اصلاً عاقلانه نیست!

شاید این گفته به نظر من و شما که در نظام آموزشی ای رشد کرده ایم که همیشه کنترل تکلیفها یکی از اصلی ترین وظایف مدرس بوده، عجیب باشد. اما او گفته که در کشورش (آلمان) همیشه همینطور است. بعد توضیح داده که شما هزینه کرده اید و وقت گذاشته اید، که زبان آلمانی را یاد بگیرید. فرض من بر این است که شما هدفی دارید که این سرمایه گذاری را کرده اید. حالا من بیایم و فعالیت شما را برای رسیدن به هدفتان، کنترل کنم؟؟ این به نظرتان عاقلانه است؟

عجب استدلالی کرده بود. کمی به این فکر کنید. من در خودم نمونه هایی از این کار را یافتم. شما چطور؟

راستی ما چقدر معطل و منتظر هستیم که یکی دیگر بیاید و تکالیف ما را کنترل کند؟ چطور ممکن است روزی برسد که ما هم معطل نباشیم که کسی بیاید و کار ما را کنترل کند؟

بیائید حالا به سازمان نگاه کنیم. اگر تمام سیستمهای عملکرد از همین فردا از بین بروند و حذف شوند، اگر پاداشها و پورسانتها حذف شوند، اگر کسی بالای سر ما نباشد، چه خواهد شد؟ چند نفر از ما همان طوری کار میکنیم که اگر این عوامل باقی بودند؟

نمیدانم چرا اما عملکرد ما تقریباً همیشه تابع عوامل بیرونی است. باور کنید ما نمیتوانیم روزی این طور و روز دیگر، آنطور باشیم. اگر در طول زمان کارمان، یا در زمانی که سر کلاس زبان هستیم، آن طور باشیم، حتماً به مرور در سایر شرایط هم، رفته رفته همانطور خواهیم شد. تمام کارهای ما تحت تاثیر عوامل بیرونی خواهد بود. منتظریم که یکی بیاید و “تکالیف” ما را کنترل کند. اگر بدانیم او نمیآید، ترجیح میدهیم آن کار را نکنیم.

همین است که کم کم در محیط کار، ممکن است ما را ابتدا بی انگیزه و سپس بی حاصل کند. این به تقریب همان چیزی است که خود-کنترلی یا خود-کارآمدی اش مینامند و میدانند.

این نمونه را در بسیاری کارگاههایی که برگزار میکنم هم میبینم. دوستانی که اهدافشان را مینویسند (به روشی که در مورد آن صحبت میکنیم) بسیار کمتر از آنهایی هستند که چنین نمیکنند. عمده همین دوستان به درستی روشی که هدف داشته باشیم و آنها را بنویسیم، باور دارند، اما انجامش نمیدهند. شاید همه ما منتظر هستیم که کسی برای کنترل تکلیفهایمان بیاید.

در زندگی عادی، کسی تکالیف شما را کنترل نمیکنید، اما نتیجه ای که با انجام یا عدم انجام تکالیف و تمرینهایمان حاصل میشود، چیزی است که نمیتوانیم از آن بگریزیم یا روی برگردانیم.

شما هم منتظر هستید که کسی بیاید و تکالیفتان را کنترل کند؟ شما تجربه ای دارید؟

سربلند باشید