چرا باید شکر کنیم؟

شکر کردن، کاری است که تقریبا در تمام مذاهب و مکاتب و توصیه ها به آن تاکید شده است و همواره گفته شده که فایده این کار برای خود فرد است. راستی چرا باید شکر کنیم؟

شکر کردن در زمانی اتفاق می افتد که به داشته هایمان توجه میکنیم، به آنچه داریم بها میدهیم و باورش میکنیم. قبلاً نوشتم که نقش تصویر سازی ذهنی چقدر مهم است. ذهن ما تفاوت میان تصویرهایی که میسازیم را (بسته به دقتی که در ساخت تصویر به کار رفته باشد) با واقعیت درک نمیکند، بنابراین ذهن ما تصاویر ما را با واقعیت اشتباه میکند.

حال اگر ما چیزی را داشته باشیم و تصویری بسازیم که آن را نداریم، مثلاً سالم هستیم و دائم میگوئیم و باور میکنیم که سالم نیستیم، یا خانه ای داریم و دائم به خودمان سرکوفت میزنیم که “این که خانه نیست” و باور میکنیم که خانه نداریم، مغز تصور و باور میکند که خانه نداریم. چه اتفاقی می افتد؟ تمرکز مغز ما بر این میشود که خانه دار شویم، در حالیکه خانه ای داریم و ما همیشه پشت همین داشته ای که باورش نداریم، گیر میکنیم.

اشکالی که در این موضوع هست، این است که ممکن است چنین برداشت شود که اگر شکر کنیم، یعنی به آنچه داریم، رضایت داده ایم. این درست نیست و کاملاً بستگی به نگاه و گویش درونی ما دارد. من میتوانم بگویم خانه که دارم، پس تلاش بس است. یا میتوانم بگویم که باید خانه ای باز هم بهتر داشته باشم. این دو تصویر با هم فرق خواهند داشت و تلاشی که برای هر یک میکنیم هم متفاوت است.

پس شکرگذاری و قناعت، با راضی شدن به وضع موجود، تفاوت اساسی دارد و این تفاوت در گویش درونی ما خود را نشان میدهد.

بیائید به داشته هایمان بیشتر فکر کنیم، مثبتها را ببینیم و بر اساس داشته هایمان به فکر مسیر پیش رو باشیم، به فکر بهتر کردن آنها باشیم.

2 دقیقه سکوت کنید و فهرست داشته هایتان را بنویسید. شک نکنید با مواردی مواجه خواهید شد که قبلاً به آنها فکر نکرده بودید و اصلاً آنها را مهم نمیدانستید. همینها میتوانند شما را پله های بالاتر ببرند. فقط کافیست آنها را ببینید.