باز هم مصاحبه استخدامی

سلام
راستش برای کسی که قرار است مدیر یک بخش بشود من فکر میکنم داشتن تصویر کاری از خود ،یک اصل است .من اگر ندانم که در سه سال آینده قرار است در کجا بایستم چطور می توانم از سازمان این انتظار را داشته باشم که انتخاب مسیر آینده خود را به من بسپارد؟
سپاسگزارم که تجربه های خود را بصورت مشخص و موضوعی برایمان مطرح می فرمایید

@وکیلی
راستش من هم همین را سوال کردم که ایشان معتقد بودند که میتوانند دوگانه عمل کنند. من بر این باور نیستم.
سربلند باشید

به نظر مورد عجیب غریبی نیست. نوع تفکر مخصوصا در جوانهای امروز کاملا متفاوت شده. بحث همان نسل X و Y است.
نسل قبل بلند مدت فکر می کرد، کار را دوست داشت و متعهد به سازمان بود.
نسل جدید در حال زنده می کند، به کار علاقه ای ندارد مگر اینکه مجبور باشد و به سازمان متعهد نیست، به نسل آینده هم تعهدی نمیبیند برای خودش و حتی به فرزند خودش هم تعهدی ندارد، او فقط به خودش و آنهم تنها در لحظه‌ی حال متعهد است.
با یک نگاه پارادایمیک، نسل ایکس نمی تواند نسل وای را درک کند و به صورت متقابل، چون هر دو با چهارچوب ذهنی خودشان دیگری را قضاوت می کنند، وای، ایکس را متهم می کند با کار گرایی و عدم برقراری تعادل کار و زندگی، و ایکس، وای را متهم می کند به تنبلی، بی فکری و بی برنامه ای
میل به پیشرفت برای هر دو وجود دارد ولی تعریف پیشرفت متفاوت است، میل به قدرت برای هر دو وجود دارد ولی با تعریف متفاوت و . . .

شاد باشید که لحظه در گذر است . . .

اگر مجبور نبودم احتمالا نه، استخدامش نمی کردم. اول اینکه دائم تأکید می کنه که ۱۰-۱۵ درصد دغدغه اش کاره، هرچند که صداقتش قابل تحسینه، اما این بی دغدغه بودن اصلا خوب نیست.
دوم اینکه وقتی برای ۳-۴ سال آینده اش هدف نداره، بیشتر از اینکه به خودش ضرر بزنه، به شرکتش ضرر می زنه. چون من نمی تونم پیش بینی کنم که برنامه اش چیه. اگر پیشنهاد کاری بهتری داشته باشه، چی می تونه باعث بشه که اون کارو رد یا قبول کنه و در کل، من با یه آدم نامشخص طرفم که نمی تونم روش حسابی باز کنم.

من در یک تجربه ی تیمی با همچین فردی در یک گروه بودم . در مواقع کم فشار خیلی خوب و به موقع وظایفش را انجام میداد ولی درست در انتهای کار که زمان بسیار کم بود و همه داشتند شبانه روز کار می کردند ایشان همان طور مثل روال قبلش عمل می کرد همین باعث بروز درگیری میان افراد گروه شد. خیلی تلاش کردم که آگاهش کنم ولی نشد. مجبور شدیم از گروه اخراجش کنیم تا لااقل بار روانی ای که روی سایرین داشت از بین برود. هم برای خودش بد شد که نتیجه ی ۱۰ ماه تلاشش را به خاطر یک ماه آخر از دست داد و هم به سایرین فشار آمد که باید جبران نبود او را می کردند.
البته در همین گروه هم فردی داشتیم که تا قبل از آن یک ماه آخر مثل همین دوست قبلیمان بود، با برنامه به کارهایش میرسید و سر موقع هم به خانه می رفت ولی آن یک ماه آخر وقتی شرایط را دید از جان مایه گذاشت و هم پای بقیه ایستاد و حتی چند شب خانه نرفت. همه به این اذعان داشتند که موفقیت ما نیمی اش به خاطر آن فرد دوم بود.
آدم اگر چه خوب است از روی برنامه کار کند ولی خوب شرایط ایجاب می کند که بعضی مواقع از برخی عقایدمان دست بکشیم. من اگر جای شما بودم یا ایشان را استخدام نمی کردم یا اگر استخدامشان می کردم پست مهمی به ایشان نمی دادم. یک کارمندی ساده !
راستی آن هم گروهی اول ما هم خیلی راست گو و صادق بود !

در یک جایی میخواندم، مدیران تنبل موفقتر از مدیران زرنگ هستند،‌ زیرا همیشه دنبال راه حل میانبر هستند. درستی و غلطش رو نمی دونم ولی این بنده خدا نه تنبل بود و نه مشتاق، ۷۰ درصد توفضا بوده. از رشته تحصیلیش هم پیداست که تو تخیل سیر میکنه (کارشناسی ارشد کارآفرینی) . آخه کجای دنیا با درس خوندن کارآفرین میشن. تو کل تاریخ هر کارآفرینی،‌یه عمر خون دل خورده( به قول معروف خاک صحنه خورده) بعد برای جوانتر ها محیطی برای اشتغال ایجاد کرده،‌ نه پشت میز دانشگاه. اونم دانشگاههای کیلویی ایران {(منم تو همین دانشگاهها،‌۲۰ سال پیش که استاداش،‌استاد تر بودن، درس خوندم و دیدم دانشگاه نیستن، کتابخانه بی کیفیتن، نه محل تولیدعلم)}.
متاسفانه نسل امروز یه چند سانتی از زمین فاصله گرفتن. به قول دوستمون هم، تو زمان حال هم زندگی نمی کنن. بیشتر سرگشتن تا شاعر. متاسفانه در دوره ای که همه دنبال آمپول موفقیتند و با دوره های یه روزه و چندتا CD و فوق لیسانسهای کشکی مثل بادکنک زیادی باد شدند و یه شبه میخوان علامه بشن، از این دست آدمهای بلاتکلیف، زیاد شدند.نمیدونند نابرده رنج و یه شبه، جز با رانت،‌ بجایی نمیرسند

@ali
سلام
من از نتیجه استخدام ایشان اطلاعی ندارم، دسترسی هم به ایشان ندارم. اما برایم جالب است که بدانم شما ایشان را برای چه سمتی در نظر دارید؟
سربلند باشید