ارتباط دانشگاه و صنعت

ایده خیلی خوبیه و من هم اعلام آمادگی می کنم. فقط چند نکته. من چند ساله که فارغ التحصیل شدم و جو دانشگاه رو خوب یادمه. همینطور همکلاسی هام که الان همگی دانشجوی ارشد یا دکترا هستند. من دانشگاه تبریز بودم و چون برای قبول شدن توی اون دانشگاه و رشته مکانیک نیاز بود که رتبه زیر ۱۰۰۰ داشته باشید، اکثر بچه ها متاسفانه دچار جو می شدن. اینکه نابغه اند و فقط باید در حال کشف و اختراع باشند. چند وقت پیش ما چند آگهی استخدام زدیم. یکی یک کارشناس فنی که باید پروپوزال برای مناقصات و پیشنهادهای فنی آماده می کرد و یکی کارشناس تحقیق و توسعه برای ساخت یک محصول های تک. در مقابل ۳-۴ رزومه برای کارشناس فنی، بیشتر از ۱۰۰ رزومه برای کارشناس تحقیق و توسعه گرفتیم که هیچ کدوم حتی ذره ای از مشخصاتی که ذکر کرده بودیم رو نداشتن. اما اسم R&D باعث شده بود که فکر کنند کار مورد علاقه شونه! متاسفانه جو دانشگاه های معتبر از این هم بدتره. من فکر می کنم اگر به یکی از همکلاسی هام بگم بیا توی شرکت ما کار کن و ما این کارها رو انجام می دیم، اونقدر صنعت به نظرش بد میاد که احتمالا تا فوق فوق فوق دکترا هم می خونه که کلاسش پایین نیاد.

دیدم همه اعلام آمادگی می کنند، گفتم ما هم از قافله عقب نمانیم. لطفا ما را هم بازی دهید….ممنون!
همین!

سلام مجدد.
راستش تمام نظراتی که من نوشته بودم در مورد شرکتی بود که در اون کارآموزیم رو گذروندم و با دیدن یه آدمی که عمرش رو برای شرکت گذاشته بود و خیلی با هم صمیمی شده بودیم، و استفاده از تجربیاتش تصمیم گرفتم راه مجزایی رو طی کنم. احساس کردم فقط افسوس گذشته و زحماتی که برای شرکت کشیده رو می خوره، و تازه در سن ۳۰ سالگی دنبال این بود که بره استرالیا.

من شرکت خانم الهام رو نمی شناسم و نمی دونم چطور با کارمندانشون تا می کنند. پس اصلا نظراتم در مورد این شرکت نبوده. برای همه ی شرکت های ایرانی آرزوی موفقیت می کنم.

به نظر من شرکت های خوب وقتی دنبال نیروهای خوب می گردند، باید خوب سرمایه گذاری کنند.

به نظر من شرکت ها باید دو دید رو داشته باشند.
یا باید کارمندانشون رو کارمند ببینند، و حقوق ماهانه اونها رو بدند. و اونها فارغ از حاشیه های شرکت باشند. و البته این حقوق یک حقوق مکفی باشه.
۲. یا اینکه اگر قرار شده کارمندان درگیر تمام سختی ها، تمام مشکلات در زمان پاگرفتن شرکت، تمام شب بیداری ها و کارهای در روز تعطیلات هستند، و با حداقل حقوق شروع می کنند و قراره بجنگند تا شرکت موفق باشه، حداقل سهمی در هم سود شرکت داشته باشند، و موقع پرداخت حقوق همه ی این فداکاری ها نادیده گرفته نشن.

مشکل اینجاست که در کشور ما با وجود خیل عظیم افراد جویای کار، بسیاری از فارغ التحصیلان رشته های دانشگاهی مختلف مجبور می شوند که با حداقل حقوق کار کنند.

اما به نظر من رشته ی نرم افزار با توجه به اینکه
alternative های بسیاری داره
و با وجود حداقل امکانات مورد نیاز برای کار کردن
(حداکثر یکی دو کامپیوتر و یه خط اینترنت)
تن به این موضوع نمی دن.

یک نکتهٔ دیگه هم اینه که خیلی اوقات در عمل می‌صرفه که اول خودمون رو برای شرکتی که توش کار می‌کنیم ثابت کنیم، به این امید که در آینده بتوانیم ازشون امتیاز بگیریم. یکی از دوستان من این روش رو اجرا کرد و خیلی خوب نتیجه گرفت. این دوست خیلی زیاد کار می‌کرد و بیشتر از وظایفش برای شرکتش دل می‌سوزوند، و حتی بارها جمعه‌ها و روزهای تعطیل سر کار می‌رفت تا مشکلات فوری رو برطرف کنه یا بتونه کاری رو سر وقت تحویل بده. کارکنان دیگهٔ شرکت این دلسوزی رو نداشتند، و البته این دوست من علاوه بر دلسوزی واقعاً خوب با کیفیت بالا هم کار می‌کرد.
وقتی زمان چانه زدن برای حقوق سال بعد فرا می‌رسید، این دوست من حقوق بالایی طلب می‌کرد و می‌گفت که اگر به من اینقدر ندهید از اینجا می‌روم. از آنجا که شرکت به او وابسته شده بود و کیفیت کار و دلسوزی او را هم دیده بود، قانع می‌شد که آن حقوق بالا را هم به او بدهد چون می‌دانست که ضرر نمی‌کند. در نتیجه هر دو طرف در نهایت راضی بودند. اون دوستم هم در عرض دو سال دستمزدش از ساعتی ۶۵۰۰ تومان به ساعتی ۱۰۰۰۰ تومان رسید، در حال که دستمزد میانگین کارکنان اون شرکت در سال دوم کمتر از ساعتی ۶۰۰۰ تومان بود.

@ پیمان عزیز: شما همان اشتباهی را کرده اید که همه بانکها و موسسات مالی و اعتباری و متاسفانه اساتید (مشاور سرمایه گذار و اقتصاددانی که در تلویزیون و رادیو داد سخن میدهند )در خصوص شرکتهای نرم افزاری انجام میدهند، سرمایه گذاری شرکتهای نرم افزاری، به خرید سخت افزار نیست، به خرید خدمت نرم افزاری است. همانطور که شما گفتید یک شرکت نرم افزاری، حداکثر سرمایه گذاری ریالی در مورد سخت افزارش، محدود است به ۳ مترمربع فضای اداری، یک میز و صندلی، یک کامپیوتر حداکثر ۱ م تومانی، برای هر نفر به صورت مستقیم و یکسری هزینه های سربار اداری سخت افزاری که اگر خیلی مفصل حساب کنیم، میشود ۵۰۰ هزارتومان برای هر نفر فنی، یعنی جمعا دست بالا بگیریم هر نفر، حدود ۳ م ت سرمایه گذاری میطلبد. اما این همه سرمایه گذاری نیست.
یک نیروی انسانی متخصص در حوزه نرم افزار نیاز به یک سرمایه گذاری ۵ ساله برای حقوق دارد. اگر حقوق همین امسال را برای همه ۵ سال فقط حساب کنیم، ۶۰ ماه حقوق مستقیم است، ۱۵ ماه همین حقوق، حق تامین اجتماعی است، ۱۵ ماه همین حقوق، مزایای پایان کار و عیدی است، ۵ ماه همین حقوق، مواردی از قبیل مسکن و خواربار و بن کارگری است، ۱۲ ماه همین حقوق، حق مرخصی استحقاقی است. و این نیروی متخصص، در حالت نرمال، برای شما فقط ۵۰ ماه، (هرسال حدودا ۷۰ روز تعطیل رسمی است) کار میکند. یعنی شما در این ۵ سال، ۱۰۷ ماه حقوق به شخص پرداخت میکنید، در صورتیکه او ۵۰ ماه تمام وقت کار میکند. یعنی سرمایه گذاری در حدود ۴۰ م تومان.
این سرمایه گذاری تازه، فارغ از مسائلی است که ناشی از کمبود دانش و آموزش نیروی متخصص است که گاها خسارتهای جبران ناپذیر یا سخت جبران پذیر برای شرکتها دارد.
لذا یک شرکت نرم افزاری، برای یک پرسنل (فقط)، نیاز به حداقل ۴۵ م ت، سرمایه گذاری مستقیم دارد و می بینید که این سرمایه، سرمایه اندکی نیست.

با سلام،

بنده هم علاقمند به حضور بوده و اگر کاری از دستم برآید دریغ نخواهم کرد.