برنامه ریزی

سلام
درکت می‌کنم، درست قبل از خواندن این متن به یکی از مدیر پروژه‌هام زنگ زدم تا نامۀ خاتمۀ پروژه رو بهم بده، و اون با کمال خونسردی گفت نامۀ شروع پروژۀ من پس از گذشت یک سال و نیم نیامده و باید به دنبال آون برم سازمان مرکزی! دو هفته انتظار با یک جمله که نه چند ماه پیش بلکه حتی هفتۀ پیش می‌تونست به من گفته بشه دود شد رفت هوا! به این می‌گن مدیریت جهادی!
بماند که ما نسبت به همدیگر مسئول و پیگیر نیستیم، همین که وظایف خود را بر گردن دیگری می‌اندازیم و ادعا می‌کنیم مشکل از ترافیک و حجم کاری بالاست، داستان دیگری است که تنها عدم مسئولیت پذیری ما را نشان می‌دهد، در واقع این مشکل خود من هم هست، که بیشتر برنامه می‌ریزم تا عمل کنم! فکر کنم عمده مشکلات ما در حوزه برنامه ریزی به همین مسئله مسئولیت پذیری بر می‌گرده.
موفق باشی

سلام – خوشبختانه با اغلب دوستانی که به انحاء مختلف در خدمتشان هستیم ، به نوعی به درک متقابل رسیده ایم که برای حفظ اعتبار ، و داشتن یک رابطه پایدار ، “باید ” به قواعد ( خصوصا زمان بندی طرح ها ، پروژه ها ، و یا اموری که عهده دار آنها هستیم ) ، پایبند باشیم .

سلام
من جوانی ۲۲ ساله هستم هم دانشجو هستم و هم صاحب کسب و کار و همیشه واسه کوچکترین کارهاییم از تقویم گوگل استفاده میکنم و سر موقع تمامی اونها رو انجام میدم. بعد از انجام دادن هر کدومش انرزی میگیرم و کار بعدی رو با توان بیشتری انجام میدم.

سلام
من ۲۶ سال سن دارم و دانشجوی ترم آخر ارشد عمران هستم. راستش من هم برنامه ریزی شخصی دارم . البته نه به این شکل . اول هفته لیست کارهای هفته ام را روی وایت برد می نویسم. بعد اولویت بندی اش می کنم . بعد شروع می کنم به انجام آنها. البته برای هیچکدامشان زمان مشخصی نمی گذارم ( مثلا شنبه از ۷ تا ۱۲ ) چون این طوری نمی توانم انجامش دهم . هر چقدر هم که با خودم کلنجار روم بازهم وقتی برای یک کار تایم می گذارم موقع انجامش احساس تحت فشار بودن می کنم و نمی توانم آن کار را انجام دهم ! التبه خوب یک سری کارها مثل قرار ملاقات های حضوری هم هست که نمی شود برایش تایم نگذاشت. آنها حسابشان فرق می کند و در گوشه وایت برد با رنگ قرمز نوشته می شوند.
می ماند یک نکته که آزارم می دهد. رشته ی تحصیلی من عمران است طراحی سازه های فولادی . این رشته را دوست دارم . از طرفی علاقه شخصیم برنامه نویسی است و آن را هم دوست دارم. فعلا خرج روزمره ام را از برنامه نویسی سازمانی تامین می کنم ولی وقتی می نشینم پای کار عذاب وژدان دارم که ای کاش راهی وجود داشت تا این برنامه نویسی را به جهتی ببرم که در راستای رشته ی تحصیلم باشد. این درد همیشه عذابم می دهد. چند قدمی برداشته ام که راه را به آن سمت کج کنم ولی خب نه بازار مناسبی برایش وجود دارد نه آن قدر پشتوانه مالی دارم که سرمایه گذاری عظیم برای آینده بهتر در این راستا بکنم. ضمنا اگر کارهای قبلیم را هم تعطیل کنم معلوم نیست که بعدا همین درآمد فعلی هم بدست آید.
کاش راه حلی برای این مشکل می شد اندیشید. واقعا این فکر در تک تک لحظه ها روحم را عذاب می دهد. علی الخصوص که می دانم زمان می گذرد و قابل بازگشت نیست.

@پوینده دهکده جهانی
ممنون از پاسخ شما. برنامه بلند مدت دارم . البته بازهم نه با تاریخ و ساعت :) البته می دانم که تصمیم دارم نهایتا در کجا باشم و همه ی حرکاتم هم در همین زمینه است . فعلا تمام تلاشم این است که همان کاری که شما هم به آن اشاره کردید را پیدا کنم. کاری که تلاقی هر دو علاقه ام باشد. منتها اضطراب از دست رفتن فرصت ها کمی جلوی فکر کردن درست را می گیرد.
برای برنامه ریزی زمان دار هم فکر کنم این یک ماه مانده به امتحانات مهلت خوبی باشد که تست کنم. فقط اگر فرصت کردید یک کتاب مفید و البته کوچک (فصل امتحانات است دیگر :) ) در این زمینه معرفی کنید از شما ممنون می شوم.
راستی یک چیز جدید هم در وبلاگ شما کشف کرده ام. این که امکان نظر دهی هست و البته شخصی با تجربه نظرات را می خواند و پاسخ می دهد واقعا حس خوبی است . تاثیری که می گذارد واقعا از خواندن ۱۰ مقاله اینترنتی یا چند کتاب بیشتر است. در رفتار روزمره من که خیلی تاثیر دارد. انشاالله تاثیر بلند مدتش را هم چند سال دیگر اگر در خدمتان بودم، عرض می کنم :)
ممنون و سپاسگزار بابت وقتی که می گذارید.