بسته خروج از رکود

دولت تدوین و ارائه برنامه یا بسته خروج از رکود را انجام داده و گفته میشود که این بسته به زودی اجرائی میشود. در این بسته تا حدی که من دیده ام، نسخه هایی برای صاحبان کسب و کار پیچیده شده که در آن نشانی از تصمیم گیری این افراد دیده نمیشود. مقادیری داروهای شناخته و اکثراً تجربه شده هستند که بی شک با دغدغه و وسواس و بررسی در این بسته گنجانده شده اند. راستش من کمی نسبت به توفیق این بسته خوش بین نیستم. چرا؟ چون معتقدم در این بسته به توان صاحبان کسب و کار توجه نشده، باز هم دولت در حکم دایه ای آمده تا به مدیران و کارآفرینان بگوید که درد آنها را بهتر از خودشان میفهمد.

مطمئن هستم که منابع زیادی برای این کا رمهم تخصیص داده شده، شک ندارم که توانمندترین متخصصان کشور در طراحی این بسته دخالت و همکاری داشته اند، اما اتفاقاً سوالم  همینجاست.آیا طراحان این بسته به رفتارهای مخاطبان این بسته فکر کرده اند؟ آیا این رفتارها را در این بسته منظور کرده اند؟ به گمانم خیر.

روز جمعه باز هم در سیما مناظره ای بود، یک نفر به نمایندگی از بخش خصوصی هم در بحث حاضر بود، بحث در مورد همین بسته و تئوریهای اقتصادی بود. در حالیکه نماینده دولت و نماینده های منتقدین، با هم بر سر اینکه فلان تئوری اینجا نافذ است و کاربرد دارد یا ندارد، بحث میکردند، این بنده خدا با لهجه شیرین اصفهانی اش یک ترجیع بند را تکرار میکرد که:

شما (خطاب به هر دو طرف بحث) کاری به کار ما نداشته باشید، سر به سرمان نگذارید، دست و پایمان را نبندید، ما خودمان مشکلات را حل میکنیم!

به نظرم جان کلام در همین جمله بود. که البته کسی هم توجه نکرد و آن دوستان عزیز به بحثهای علمی خود با شور و حرارت ادامه میدادند.

من برای خودم و در حد سواد خودم تحلیلکی در این مورد دارم، به نظرم میتواند کمک کننده باشد، نمونه اش را در کشورهای دیگر هم یافته ام و دیده ام که خیلی هم بیراه نیست.

من به صورت عامیانه فکر میکنم که دولت باید دست از برخورد والدانه با کارآفرینان دست بردارد. درک کند که کارآفرین دوست ندارد نتیجه کارش معطل و وابسته به اقدامات دیگران باشد، به ویژه اگر آن دیگران نه تنها ناکارآمدی خود را بارها اثبات کرده باشند (منظورم بدنه سنگین دولتهاست، نه افراد)، و خود به این عدم چابکی و مسائل پیش رو بارها هم صادقانه اعتراف کرده باشد.

کارآفرین دوست دارد که خودش راهش را بیابد، او دوست دارد که با بهره گیری از هوش و ریسک پذیری اش، از فرصتها استفاده کند. بنابراین بهترین کار این است که دولت این فرصتها را بی سر و صدا اول بشناسد، بعد تامین کند.

لابد دوستان میگویند که تامین این فرصتها مستلزم سرمایه گذاری دولت است، و این تورم را بالا میبرد. من به نظرم این فرمایش خام است. دولت ابزارهایی دارد که برعکس، میتواند به جای آنکه پول در بازار بریزد تا رونق ایجاد شود، پول از بازار کار نگیرد یا کمتر بگیرد. میتواند به جای جریمه از بخشی از حقوق خود چشم پوشی کند. (به گمانم این را قبلاً هم نوشته ام)

لابد آمار مالیتها را دیده اید، بخش عمده ای از مالیات را شرکتها پرداخت کرده اند، و آنها که کسب و کار بی نام و نشان دارند، سهمی در این درآمد ملی نداشته اند. حالا بهتر نیست که دولت به جای اینکه فشار را بر این قشر بیشتر کند، برود و در پی ساز و کارهایی باشد که کسب و کارهای بی نام و نشان را شناسائی و از آنها مالیات بگیرد و به اینها که با تابلو و آدرس مشخص کار میکنند، شغل می آفرینند، درآمد ملی ایجاد میکنند، تخفیف بدهد؟

آیا کسی که در این سالها مانده، کار کرده، شرکت را سرپا نگه داشته، مستوجب پاداش نیست؟ باید به جرم افزایش درآمد، افزایش تعداد کارکنان و … با دریافت مالیات و حق بیمه و …جریمه اش کنیم؟

دوستان عزیز دولتی که نمیدانم این نوشته را میخوانید یا خیر، بیائید به بخش خصوصی اعتماد کنید، بیائید از بخشی از حقوق قانونی دولت در مقابل اینها بگذرید، بیائید شرایط رقابت را عادلانه و شفاف کنید و شک نکنید که این افراد توانمند راه خود را و راه این کشور غنی را برای برون رفت از این بحران و رکود خواهند یافت.

شما منابع را مدیریت کنید، کارکنان خود را توانمند کنید، پروژه ها را پشتیبانی کنید، بگذارید فرصتها به وجود آیند و اجازه دهید که این افراد توانمند شوق خود را برای ماندن و ساختن از دست ندهند.

سالهاست که قوانین دولتی کمتر موفق به رفع مشکلات کارآفرینان شده اند. به گمانم دولتی های عزیز باید وظایف و رسالت خود را جائی دیگر جستجو کنند، آنجا میتوانند مفید تر باشند.

سربلند باشید