تجربه یک مصاحبه

@هاشمی
سلام
میدانید که آگاهی از عدم توانائیها، اولین گام موفقیت و بهتر شدن است. به شما تبریک میگویم که میدانید که چه چیزی را نمیدانید. حالا وقت آن است که به فکر رفع این محدودیت در خودتان باشید.

میدانم که این معدل خیلی عالی است، اما ایشان با این موضوع هم بسیار متواضعانه برخورد کرد و این هم جالب بود. گفت آنجا همه اینطور هستند و من اصلاً استثنائی نیستم.

راستی، من هم جسارتاً یکی از همان مهندس ها هستم :-)
سربلند باشید

@هاشمی
سلام دوباره
دوست عزیز و نادیده
میخواهم جسارت کنم و این را بگویم که اگر گام اول این است که بدانیم که چه چیزی را نمیدانیم، گام دوم هم این است که درمورد دیگران قضاوت نکنیم. بلکه به آنها بازخورد اصولی بدهیم و کمک کنیم که بهتر شوند.
مطمئن باشید که من و شما هم در عدم توسعه اطرافیانمان نقش داریم. میتوانیم به آنها کمک کنیم و نباید خسته و دلسرد شویم.
سربلند باشید

مطابقت فرهنگ و تفکر شخص در حال ورود به سازمان با فرهنگ موجود در سازمان خیلی حیاتی هست و به نفع هر دو هست. کاملا مشخص است که تفکر ایشان با تفکر حاکم بر اون سازمان مطابقت نداشته و بهترین کار رو انجام داده اند. البته در فضایی که یک انتخاب بیشتر وجود ندارد، ماندن در چنین سازمانی باعث عذاب و افت کیفیت برای کارمند و هزینه برای سازمان است.
از طرف دیگر این رفتار و عقیده ایشان همیشه خوب نیست به نظر من و اگر دوباره با فرهنگ سازمان جدید مطابقت نداشته باشه جدب شان باعث بروز مشکل خواهد شد.
سازمان جدید اگر می خواهد چنین انسانی را در سازمانش جا دهد و از او بهره مند شود ابتدا بایستی فرهنگ کار در داخل سازمان را به سمت چنین تفکراتی هدایت کند.
استیو جابز برای فلان سازمان با فرهنگ و تفکر متفاوت به اندازه یک کارمند ناشناس و ساده هم ارزش ایجاد نخواهد کرد.

@مهر
سلام
اینکه شما به رنگ آنها در آئید، جای تاسف است. چقدر دوست داشتم که میفرمودید آنها کم کم دوست دارند که مانند شما شوند. راستی نمیشود چنین کاری کرد؟
سربلند باشید

سلام
اینکه یک فرد از خارج سازمان بیاید و سازمان را دگرگون کند، هم بستگی به ساختار سازمان دارد وهم توان آن شخص.
در سازمانهای دولتی اینرسی در مقابل تغییر بسیار زیاد است و پذیرش از طرف همکاران باید باشد تا بتوان تغییر ایجاد کرد. در غیر اینصورت نتیجه یا طرد از طرف جمع و یا خروج فرد جدید است. به نظر می رسد مطلب من کامل خوانده نشده است. جمع در حال تغییر است و من تنها در حدی که در سیستم بگنجم تغییر روش داده ام. ضمنا من توان رهبری ندارم و تنها تاثیرگذار هستم. متشکرم از ابراز نظرتان.

سلام

مدتی است از طریق یک وبلاگ دیگر با سایت شما آشنا شده ام و کم کم دارم آرشیو چند ساله اتان را مرور می کنم. مطالبی را هم که به نظرم برای دوستانم مفید هستند در سایتم بازنشر کرده ام (البته یا ذکر منبع :) ) امروز این مطلب به نظرم خیلی جالب بود. چند وقتی است این فکر ذهن مرا درگیر کرده که وقتی با افراد بی توجه مواجه می شویم که پندهایمان را نمی شنوند و به راهکارهایی که به آنها گفته می شود عمل نمی کنند، چه باید بکنیم . راستش استادی داریم که در دانشگاه خیلی تلاش می کند راه درست را به بقیه گوش زد کند، سعی می کند که حرفهایی بزند بلکه برخی از همکلاسی ها دست از کپی برداری حل تمرینات، درس خواندن شب امتحان، تحویل ناقص و بی نظم پروژه ها و …. بر دارند ولی متاسفانه هر ترم که جلو تر می رویم تعداد افراد مناسب در کلاس کمتر می شود و علی رغم تلاش این استاد محترم آن دسته ی گمراه (!) بیشتر می شوند. آن استاد این روزها به داد و بیداد و تحقیر این افراد می پردازد، در جلسه ی امتحان با دیدن کوچکترین اشتباه علاوه بر اینکه برگه های امتحانی افراد خاطی را پاره می کند شروع به توهین در جلوی سایرین کرده و شخصیت فرد خاطی را تا آنجا که امکان داشته باشد نابود و لگد مال می کند. خوشبختانه تا امروز مشکلی با این استاد نداشته ام ولی از دیدن این صحنه ها واقعا شرمگین و ناراحت می شوم که چرا دو انسان متمدن و عاقل باید اینگونه با هم برخورد کنند.
شما تجربه ی فراوانی در مورد مشاهده ی افراد بی تفاوت و نامنظم دارید، لطفا راهنمایی کنید که برخورد صحیح با این افراد چگونه باید باشد؟ مثلا در مورد همین خانمی که شرحش را در بالا گفته بودید، آیا می توان به جای سعی در تکرار یک روش برای اصلاح سایرین و مشاهده ی عدم نتیجه گیری آن، روش های دیگری را امتحان کرد، مثلا برای کار درست تشویق کرد، برای کار نادرست تنبیه کرد و یا حتی روابط عاطفی ایجاد کرد تا شاید آن فرد اصلاح شود ؟ البته منظورم این نیست که این کارها شدنی است یا نه، منظورم این است که وقت گذاشتن و توجه به این امور در سازمانی که مشغول هستیم، در صورتی که می دانیم شاید هیچ تاثیری در موقعیت ما در سازمان نداشته باشد، اصلا عاقلانه است؟
آیا صرفا برخورد خشک و استفاده از قدرتی که موقعیت ما در سازمان به ما می دهد می تواند راه گشا باشد یا برای ریشه ای حل کردن مشکل باید آن را عمقی رفع کرد و سعی کرد به فرد خاطی علت مشکل را فهماند ؟

طولانی شد. معذرت :)
راستی من دانشجوی ارشد مهندسی عمران هستم.

سلام
من با تئوری DISC اشنا نیستم بنابراین زیاد متوجه نظر شما نشدم. اما از دیدگاه من این خانم به احتمال زیاد تیپ ۱ انیگرام است. فردی کمال گرا و در عین حال عیب جو. موفقیتهای خودش هم زیاد به چشمش نمی اید چون از خودش توقعات زیادی دارد. این افراد کارها را خودشان به تنهائی انجام میدهند چون کار دیگران را قبول ندارند ولی غر کار نکردن را به دیگران می زنند.
بعید است که به دیگران روش درست انجام دادن کار را بگوید فقط می گوید که شما اشتباه کرده اید و کار اینطوری نیست و خودش کار را در دست می گیرد
این افراد اصلا به درد کار تیمی نمی خورند ولی برای کارهائی که کیفیت و دقت لازم است بسیار مناسبند.
البته یک نکته هم مهم است آیا در شرکت دولتی و تحت پوشش کار می کرده یا شرکت خصوصی. اگر در شرکت تحت پوشش کار می کرده احتمال دارد که نظر من در مورد تیپ شخصیتی وی اشتباه باشد.

@حق پرست
سلام
ایشان تا حدودی کمال گرائی داشتند، البته سابقه کارتیمی و نقش تیمی هم در سوابق ایشان بود. در مصاحبه به نکات ارزنده ای که فرمودید توجه شد و نشانه ای دیده نشد.
با تشرک از مشارکت، راهنمائی و نگاهی که از یک منظر دیگر ارائه فرمودید
سربلند باشید

@پوینده دهکده جهانی
پاسخ های جالب شما یک طرف، برخی از پاراگراف هایتان هم یک طرف :) . مثلا این پاراگراف ” باید ابتدا انسانها را به فکر واداشت، باید ترغیب نمود که خود را مسئول موفقیت خود بدانند، نقش خود را دریابند، باید بدانند که میتوانند یاد بگیرند، میتوانند بهتر شوند و با انگیزش آنها را به سوی بهتر شدن سوق داد. فرد باید خود را فراتر از عضوی از یک سازمان ببیند و تمام هم و غم خود را صرف خوش آمد سازمان نکند، باید بخواهد بهتر باشد، برای خاطر خودش. ” من که یک جایی دم دست ذخیره اش کردم که سر فرصت تبدیلش کنم به یک پوستر و بچسابانمش جلوی چشمم. شاید یک روزی یک نسخه اش را هم هدیه دادم به آن استاد محترم ( البته یقینا حقوق مولف را رعایت خواهم کرد :) ) . این مدت خیلی فکر کرده ام که چطور می توان این استاد را تحت تاثیر قرار داد. می دانید آخر او واقعا برای کارش زحمت می کشد و واقعا در میان سایر اساتید با دلسوزی بیشتری به ارائه ی مطالب اقدام می کند. لااقل سعی می کند مطالبش دست اول و جدید باشد و جوری ارائه شود که دانشجو توان فهم آنرا داشته باشد. از این بابت است که دلم می خواهد کاری کنم تا این همه زحمتش با حرکاتی که شاید یکی دو بار در طول ترم از ایشان سر می زند از بین نرود. فکر کنم برای قدم اول باید دست به کار شوم . حالا چطور و چگونه اش را باید در محل دید !
راستی آن زمانی که منوی سایتتان همان بالا چسبیده بود و همراه صفحه پایین نمی آمد احساس آزادی بیشتری به آدم دست می داد. البته این حالت فعلی هم زیبا و مدرن است ولی نمی دانم چرا وقتی دنبال صفحه راه می افتد و هرجا میروم می آید احساس می کنم یک نفر دستش را دور گلویم فشار می دهد!
هرچند یا این مطالب مفید و جالبی که می گذارید اگر کل صفحه را هم بچسبانید به منویی به اندازه ۷۵درصد عرض صفحه، من یکی که حالا حالاها دست از سرتان بر نمی دارم :) .

@مهرعلیزاده
همراه همیشگی و پر از لطف، سلام
نمیدانم چگونه باید از زمانی که صرف خواندن و خلاصه نمودن کامنتها نمودید تشکر کنم. زبانم قاصر و ناتوان است.
این فرمایش شما که پاسخهای من ایده آلیستی است، را میپذیرم. اما چرا اینگونه پاسخها را ارائه میدهم را میخواهم کمی عمده کنم.
بیائید فرض کنیم من هم با واقعیاتی که دوستان فرموده اند همراه شوم. چه میشود؟ به گمانم همه با هم میپذیریم که کاری نمیشود کرد و ما قربانی تصمیمهای مدیریتی دیگران، یا عدم ثبات مدیریت، یا عدم پختگی رفتارها هستیم. به نظر شما نتیجه دیگری عاید میشود؟

من هرگز فرمایشات دوستان را نقض نکرده ام، هرگز بر این باور نبوده ام که مدیر من ، همکار من، یا سازمان من بی عیب است و من ایراد دارم. بلکه تلاشم این بوده که بگویم حتی در این ناملایمات هم “من” میتوانم نقش داشته باشم و تلاشم در حد بضاعتم این بوده که کور سو های امید را نشان دهم.

در لابلای حرفهایم برای مدیرانی مینویسم که میخوانند اما مشارکت نمیکنند، از خود برخی از آنها این را شنیده ام که وقتی دوستان راست میگویند، من چه بگویم؟ همه به من حمله خواهند کرد و ایرادهایی را به من یادآوری میکنند که هم میدانم که هست هم میدانم که درست است، اما چه بگویم؟ من هم دستم بسته است.

در این فضا من تلاشم این است که انگیزه بدهم که ما بر همکارمان اثر بگذاریم، مبادا کاستی های خود را نبینیم (من خودم از کاستی ها شخص خودم بی خبرم)، و مبادا تسلیم شویم.

تلاشم این است که تلنگری باشم بر ذهنهای پویایی که گاهی خسته میشوند، دوست دارم به یادشان آورم که دیگران هم دوست دارند بهتر شوند، بهتر شدن سازمان به نفع همه ماست، نه فقط مدیر و صاحب سازمان، به نفع خودم است.

سعی میکنم از تکیه و تاکید بر این حقیقت که سازمانها هم مشکل و عارضه دارند و متاسفانه وقت ندارند به آن برسند (به هر دلیل) بگذرم، چون هم روشن است و هم تاکید بر آن سودی ندارد.

این است که به شما حق میدهم که با ریز بینی این عرایض من را ایده آل گرایانه تلقی فرمائید. اما وقتی بزرگوارانه فرمودید که علاقمند به شنیدن توضیه من هستید، توصیه که خیر، حاصل هم اندیشیم با دوستان فرهیخته و بزرگواری چون شما این است که نقش خود را نباید فرامش کنیم، مطمئن باشید که اگر این نقظ را ایفا کنیم و بر پویایی خود بیفزائیم، اگر امروز در این سازمان جایمان نباشد، گزینه های دیگر زیادند.

مثالی میزنم همیشه که بارسلون باخت، آیا ارزش مسی کم شد؟ دوست داریم مسی باشیم و اثرگذار در هر تیمی، یا چون دوستان دیگر که دور و برمان هستند و چشمشان به این است که مربی کجا میرود تا آنها را هم با خود ببرد؟ راستی دلمان میخواهد کدام باشیم؟ و برای مسی بودن باید تسلیم شویم یا تلاش کنیم که همه بهتر شوند؟

باز هم ممنونم
سربلند باشید