تمرین توانمندی با محک

شما دارید قدرت متقاعدسازی خود را می‌سنجید؟!
اما من هیچ وقت موقع درخواست از دیگران حس خوبی نداشته و ندارم.

سلام. ممنون از این پیشنهاد عالیتون. من این کار رو تو شرکت همین امروز انجام دادم و الان احساس عالی دارم. واقعا ممنون. از ۳۰ نفر تو واحد و واحدهای مجاور کمک جمع کردم. استقبال عالی بود فقط چون به کار امروزم نمی رسیدم ادامه ندادم.
اما روش درخواستم: به اولین نفر که دوستم هست گفتم میخوای امروز یه کار خیلی خوب انجام بدی؟ گفت چی؟ گفتم به خیریه کودکان سرطانی محک کمک کن. ۲۰۰۰ تومن. گفت باشه. بعد سایت محک رو باز کردم و دو سه تا از بچه های واحد رو صدا زدم. به عکس بچه ها تو سایت اشاره کردم پرسیدم به این بچه ها کمک می کنید؟ خیریه سرطانی ها؟ نفری دو هزار تومن. گفتند باشه. وقتی دیدم اونا کمک کردن از بقیه همکارها هم خواستم کمک کنن. تقریبا همه کمک کردن. پولهایی رو که جمع شده بود توی دست گرفتم و رفتم واحدهای مجاور. به هر کس می رسیدم می گفتم من دارم برای خیریه کودکان سرطانی پول جمع می کنم نفری دو هزار تومن. شما هم کمک می کنید؟ هر کس پول همراش داشت کمک کرد. بعضی هم حتی قرض گرفتند!

ممنون از توضیح شما. راستش این کار اولش آنقدر شور و شوق به من داد که من حتی گذر زمان را فراموش کردم. در واقع فقط وقتی متوجه نکته شما درباره وقت اداری شدم که داشتم می رفتم ساختمان اداری سراغ ۵۰ نفر بعدی! گرچه در شرکت ما که سابقا دولتی است اینکارها زیاد غیرعادی نیست همانجا برگشتم. راستش آخرش کمی از اینکه شاید دیگران را در معذوریت گذاشته باشم فکری شدم.

متوجه تذکرات ارزشمندتان شدم. ممنون.
من چون تا حالا زیاد از این موقعیت ها نداشته ام متوجه قوت و ضعف های خودم نشده بودم. اول این تمرین هم با لکنت شروع شد ولی مثل اینکه یکدفعه زیادی اوج گرفتم! معصومیت بچه ها و متقاعد سازی شما مرا از خود بی خود کرد. تصمیم دارم یک پوستر دست ساز! تهیه کنم و فردا به دیوار بزنم و از همه تشکر کنم. نکته ای که یادم رفت ذکر نام سایت شما بود. دوست صمیمیم که ازش درخواست کردم پرسید «چطور به فکر این کار افتادی؟» نمی دانم چرا گفتم «شرط بسته ام ببینم چند نفر را می توانم راضی به این کار کنم!» ولی ته دلم دوست داشتم خطر رد شدن درخواستم را بخرم و ببینم چه می شود. راجع به اینکه چطور باید به دیگران بگویم پشت رفتار امروز من چه خبر بود فکر می کنم. نمی دانم باید شفاهی بهشان گزارش بدهم یا کتبی یا اصلا به اینجا ارجاعشان بدهم. نکته ای که خیلی برایم در انجام این تمرین مهم بود این است که این روزها در محیط کارم از وضعیتی که بر تصمیم گیری ها درباره بخش خاصی از کار (برنامه ریزی تولید) حاکم است احساس خطر می کنم. اولا مشاهدات من این است که کار گام به گام و طبق اصول برنامه ریزی پیش نمی رود چون بخشی از این کار را من انجام می دهم. برداشت من این است که دلیل این مسئله توجه بیش از حد به نتیجه است که فکر پشت آن این است که برنامه هم اگر نباشد می شود به طریقی کار را به آخر رساند. ولی متاسفانه نمی شود. مثلا شرکت پیش از ظرفیت سنجی تعهد فروش ایجاد می کند. قصد بدگویی از کسی را ندارم. من از درس نشدن تجربه ها نگرانم. ما در دو سال گذشته چهار مدیر در این بخش عوض کرده ایم. در حال حضور جستجو برای نفر پنجم در جریان است. من به یک مدیر ارشد شرکت گفتم درسی که من از اتفاقات این دو سال گرفتم این بود که راه حل این مسئله حاضر آماده در ذهن کسی نیست پس باید راه حل را بسازیم و این زمان می برد. از ایشان پرسیدم می شود بفرمایید شرکت چه درسی گرفته؟ ایشان گفتند درس شرکت این بود که تعویض آدمها راه حل نیست. در حال حاضر در یک دوراهی مانده ام: فکرم این است که تنها کسی که می تواند شرکت را به ریل برگرداند شخص مدیر عامل است. منتهی تعامل با ایشان برای من بسیار دشوار است. ایشان بسیار ابرازگر و نتیجه گرا هستند. راستش من جرات نمی کنم زیاد پاپی این موضوع شوم چون احساس می کنم با این مدیر شکست معنایی جز حذف تلخ ندارد و من هم اصلا مدعی نیستم که راه حل را می دانم. فقط فکر می کنم این نتیجه نگرفتن ها به دلیل کنار گذاشته شدن اصول و برنامه و نتیجه گرایی صرف است. نمی دانم چه نوع تعاملی با ایشان هم می تواند دیده شود و هم موثر واقع شود. این را نوشتم تا ذهن خودم روشنتر شود. اگر شما هم احساس در تنگنا قرار داده شدن کردید فقط از آن بگذرید.

@ابراهیم
دوباره سلام
در مورد مشکل شما در محیط کار:
اینکه کار طبق برنامه پیش نمیرود و بیشتر به نتیجه فکر میشود، ۲ احتمال هست. یا شرکت تحت فشار است که به اهدافی برسد (یا برای بقا یا برای بهترین استفاده از فرصت) از قبل هم بستر لازم را برای مقابله با بحرانها فراهم نکرده است، یا بخش برنامه ریزی بیشتر به برنامه داشتن فکر میکند تا اینکه این برنامه لزوماً به اهداف شرکت منجر شود. هر یک از این دو احتمال وضع پیچیده ای را میتواند مطرح کند و هر یک میتواند زیر گزینه های زیادی داشته باشد. شما میتوانید یک گزارش خوب تهیه کنید و با مدیران مطرح کنید که عواقب عدم توجه به برنامه چیست و آیا برنامه اهداف را در بر میگیرد یا خیر و اینکه اصلاً اهداف چه هستند و آیا در مورد آنها اطلاع کافی در بخش برنامه ریزی هست یا خیر و … این گزارش به مدیر پیام میدهد که شما به فکر اهداف هم هستید و برایتان مهم است.

شما لازم نیست با مدیر عامل مواجه شوید، همین گزارش را تهیه کنید، سعی کنید مشکلات او را هم درک کنید، فقط سرکوفت نزنید که شما به فکر برنامه نیستید و برنامه را نمیفهمید، راه حل بدهید و بر راه حل تمرکز کنید نه بر مشکل و مقصر. شک نکنید که این گزارش توجه هر انسان نتیجه گرا را بر خواهد انگیخت.

مثال خوب این مشکل، بحث محیط زیست است. در ایران فعالان محیط زیست فقط سرکوفت میزنند و بازداری میکنند، اما کمتر راه حل میدهند، به همین دلیل هم کسی زیاد در کار اجرائی به حرف آنها گوش نمیکند، آنها را نه در کنار خود، که در مقابل خود میبینند. شما اینطور نباشید.

در گزارش، یک خلاصه ۲-۳ خطی در ابتدا بیاورید که مدیر اول آن را بخواند و بفهمد شما چه میگوئید، بعد توضیحات را قرار دهید. در گزارش نویسی ما کمتر این را رعایت میکنیم و مدیر هم نمیتواند ساعتها گزارش مفصلی را که نداند در آن چه هست را بخواند.

گزارشتان را هم مثل نوشته تان در اینجا این قدر فشرده و پشت سر هم ننویسید، فاصله بدهید که مغز نفس بکشد:-)

آنچه رخ داده، شکست نیست، تجربه است. از آن استفاده کنید و راه حلهای بهتر بدهید. راه حلی که متضمن دیدگاهها و نیازهای همه باشد. ایده پرانی نکنید، راه حل بدهد، راهی که تمام جنبه ها در آن دیده شده باشد، یا تمام اطلاعات لازم برای گردآوری و تصمیم سازی، مشخص و روشن شده باشد. کلی گوئی نکنید، نصیحت نکنید، مسئله را یا حل کنید، یا نشان دهید که میخواهید حل کنید.

ببخشید که کمی شکل نصیحت شد.

سربلند باشید

سلام
من امروز این پست رو دیدم. تعجب کردم گفتید استقبال نشده هرچند خود من هم موندم که بگم یا نه! ولی خب دلیل من اینه که محک توی سازمان ما شناخته شده است. یعنی چند نفری هستیم که مشخصاً ماهیانه مبلغی به مجک پرداخت میکنیم. (تعدادی هم هستند که مبلغی رو ماهیانه برای موسسه های دیگه در نظر دارن). درضمن قلک محک هم هست. برای همین احساس کردم این جداگانه کمک خواستن توی این شرایط خیلی جواب نمیده. مگه اینکه ایده جدیدی باشه. مثلاً یکی از دوستان قبل از عید عروسکهای کوچیک حاجی فیروز رو که برای بازارچه خیریه محک آماده کرده بودن برای فروش به شرکت اورد که خیلی استقبال شد.