حاجی و دائی

@فرید
سلام
خیلی موافقم و سوالم این است که آیا نباید به فکر چنین آموزشهایی برای چنین افرادی که در سطح بالای تکنیکی هستند، بود؟
سربلند باشید

@آرمین خوشوقتی
سلام و ممنون که وقت گذاشتید.

من با شما موافقم که تربیت در خانواده بسیار مهم است. این موافقت من نیست، جهانی با شما در این حوزه موافق هستند. عرض من این است که اگر من خانواده ای نداشتم که آنچه باید را به من بیاموزد، آیا من محکوم هستم که همیشه بد باشم؟ یا نهایتاً بزهکار خواهم شد؟ یا هیچگاه آداب رفتاری را به طور واقعی (نه زور سازمانی) نخواهم آموخت؟

اینجاست که من عرض میکنم میتوان این رفتارهای را آموخت و با تمرین و در محیط امن (امنی به مفهومی که قبلاً نوشته ام) من میتوانم تغییر کنم. سخت است، زمان بر است، اما شدنی است.

بنده خودم سالهاست که دریافته ام چه مشکلاتی دارم، مدتهاست شب و روز در رفع آنها میکوشم، باور کنید که سخت تلاش میکنم، اما به نظرم هنوز به ۲۰-۳۰ درصد پیشرفت هم نرسیده ام.

تنها چیزی که کمی فهمیده ام این است که حرف زدن، تعامل کردن، و مهمتر از آن گوش کردن خیلی مهم است. اجازه دادن به افراد که تغییر کنند و همیشه آنها را به چشم همان آدم دیروزی نبینیم، خیلی مهم است.

به گمانم روزی که دفتر عمرمان سر آمد، ممکن است دنیایی را آزرده باشیم، کاستی داشته باشیم، اما آن روز اقلاً کسی هست که میبیند و میداند که ما چقدر تلاش کرده ایم تا بهتر شویم. همان ما را بس :-)

اما در کلام آخر هم این را عرض کنم که تربیت در خانواده و تلاشهای بعدی، درست مثل خواب روز و شب است. میگویند یک ساعت خواب شب در ساعت مناسب، چند برابر یک ساعت خواب در روز اثربخش است. شاید سالها طول بکشد تا آثار یک تربیت بد خانواده یا یک آموزه غلط یا .. را در آینده اصلاح کرد و تازه باز هم اثر بخشی شاید هرگز به آن نرسد.

سربلند باشید

@پرویز
سلام

من بیش از آنکه روی دعوای این دو بزرگوار تاکید داشته باشم، روی نفس دعوا در چنین سطحی مشکل دارم. اصلاً این دو نفر و امثال آنها نباید دعوا را یک گزینه بدانند. راههای علمی و ساده ای هست که میتوان به آنها فکر کرد.

الفبای مدیریت تعارض و مقدمات هوش هیجانی میتواند انسانها را در هر سطحی و به خصوص در این سطح از این گزینه ها دور کند.

اینکه من دائم به فکر نقشه کشیدن باشم که چگونه “حالش را بگیرم” میتوانم فکر کنم که گزینه های دیگر چیست. میتوانم بخشی از اشتباهاتم را خودم اعتراف کنم و این چقدر زیباتر و اثرگذار تر است.

خیلی نگرانم که متهم شوم که غریب پرست هستم، اما وقتی بازی دیشب با کره جنوبی را از رادیو میشنیدم، وقتی بین بازیکن ایرانی و کره ای درگیری پیش آمد، مفسر گفت که ما ایرانی هستیم و مهمان نواز و رسم مهمان نوازی این است که با مهمان طور دیگری برخورد کنیم و این جمله اش دردآور بود که اضافه کرد “مثل کاری که الان کیروش کرد و بازیکن کره ای را برای تسکین و آرامش در آغوش گرفت!” یعنی کیروش نماد مهمان نوازی ما را بهتر از ما به جا آورد و نشان داد. این همان کی روشی است که در مقابل مربی زیاده گوی قبلی کره، دستهای مشت کرده اش را هم نشان داد.

مصاحبه مطبوعاتی کیروش را گوش کنید، به نظرم دنیایی از انگیزش و احترام و زیرکی دارد. به نظرم کیروش با این صفات زاده نشده است، اینها را که رسم حرفه ای گری است، آموخته است و ما هم بی شک میتوانیم یاد بگیریم.

حتما هر یک از ما، متاسفانه سازمانهایی را میشناسیم که گروهی از مدیران، یا یکی از آنها، با گروهی دیگر، یا یکی دیگر قهر هستند و دود این در چشم چه کسی میرود؟ هم خودشان، هم سازمان، هم کارکنانی که چشم به آنها دوخته اند.

سربلند باشید

@آرمین خوشوقتی
باز هم سلام
من دائم تصمیم میگیرم چیزی نگویم، شما نمیکذارید :-))

یادم هست حدود یکسال پیش ارائه ای داشتم به گروهی از مدیران ارشد یک سازمان، جمعی حدود ۱۵۰ نفر با حضور مدیر عامل محترم.

یادم هست یک جمله گفتم که خودم خیلی دوستش دارم، جمله از من نیست، اما یادم نیست کجا خواندم، ولی یادم هست که یک تجربه بود از یک مدرس با سابقه. ایشان گفته بود که اولین چیزی که مدیران باید یاد بگیرند آن است که آنها حق ندارند بگویند که به کدام آموزش نیاز دارند و به کدام ندارند.

وقتی روشی علمی استفاده شد، وقتی شواهد نشان داد که سطحی از مهارت در سازمان نیست، باید به آن آموزشها تن داد.

چهره مدیران محترم شنونده وقتی به آنها گفتم که شما حق ندارید در مورد برنامه آموزشی خودتان تصمیم رد و قبول بگیرید، دیدنی بود.

سربلند باشید