شما چه جور آدمی هستید؟

@astane
سلام
ممنون از مشارکت شما. این توضیحات شما چقدر طول کشید؟ به نظرم کمتر از یک دقیقه. در حالت متعادل شما باید بتوانید حدود ۳ تا ۵ دقیقه از خودتان حرف بزنید.
چاره ساده است، باید به خودتان بیشتر فکر کنید.
میتوانید بگوئید که چه انتظاری از سازمان و همکارانتان دارید و شما برای آنها چه خواهید کرد؟ برای سازمان چه مزیتی دارید و چه باری از دوش سازمان برمیدارید؟ فکر میکنید که سازمان چرا باید شما را بخواهد؟ آینده خود را چطور میبینید؟ نسبت به سرنوشتتان چه دیدگاهی دارید و نقش خود را در جائی که هستید و خواهید بود چگونه میبینید؟ و …

ساده است، روزی ۲ دقیقه به خودتان فکر کنید و یافته هایتان را حتما بنویسید. در قید خوب و بد بودن آنها نباشید، بعدا برای بازنگری وقت هست.
سربلند باشید

@ناشناس
دوست ناشناس
سلام
اول ممنونم که علیرغم حس نامطلوبی که از من داشتید، وقت گذاشتید و نوشتید. جداً ممنونم
بعداً بسیار متاسفم که چنین حسی را به شما و به فرمایش شما، آن خیلی های دیگر منتقل کرده ام. روی این نقطه ضعفم کار خواهم کرد، قول میدهم.
و قبل از آخر، انکه بسیاری از دوستانی که من با آنها مصاحبه کرده ام، در پایان مصاحبه از من به خاطر بازخوردهایی که به ایشان داده ام، تشکر کرده اند. برخی (که اتفاقاً پذیرفته هم نشده بودند و خیلی شفاف به آنها توصیه کردم که شما به درد این شغل نمیخوری، عمرت تلف میشود) برایم کتاب به عنوان هدیه فرستاده اند. اما همه اینها، اگر فرض کنیم و بپذیرید که صحیح هم باشد، دلیلی بر رد ادعای شما نیست. حتما حس شما هم مهم است.

اما بعد:
من در مصاحبه گاهی مجبورم افراد را به چالش بکشم و بخواهم که به چالش پاسخ دهند، معمولاً هم از آنها در پایان بابت فشاری که آورده ام، عذر میخواهم، اما میدانم برای فردی که چالش نیست، اما داوطلب یک شغل چالشی است، این شرایط خوشایند نیست.

آن هر نکته ای که با تاکید فرمودید، درست نیست. من اظهارات شخص را با پروفایلش تطبیق میدهم. مثلاً فردی را هفته پیش مصاحبه میکردم، خوشبختانه در حضور ۲ نفر دیگر، مدعی بود که اصلاً عصبی نیست و عصبانی نمیشود. وقتی با یکی از گفته هایش مخالفت کردم، چنان برآشفت که وقتی رفت، دوستان دیگر گفتند (به شوخی) که شانس آوردی که کتک نخوردی :-)

یا برخی افراد نسبت به خود یا نسبت به برخی صفات باورهایی دارند که غلط است. این هم خودشان را در آینده آزار میدهد و هم سازمان را. من تلاش میکنم که به آنها بگویم آنچه آنها دارند مثلاً پیگیری است، نه خلاقیت که خودشان فکر میکنند. این هم گاهی دردآور است.

من کسی را نمیکوبم، اما ممکن است گاهی اگر با خود واقعیمان مواجه شویم، احساس بدی بکنیم. من حتی در این موارد هم تذکر میدهم که “آنچه شما هستید ، همان خوب است، همان باشید” که طرف ناراحت نشود.

مثلاً دوستی که مدعی بود فرد بسیار آرام و خوش خلقی است، بعد از اینکه به علت دیگری (فرایند استخدام چندین مرحله دارد که یکی از آنها مصاحبه رفتاری است) پذیرفته نشده بود، یعنی برای ارتقا به سمت بالاتر نسبت به دیگران مناسب دانسته نشده بود، و فکر میکرد من عامل این کار بودم، در راهروی سازمان چنان با من پرخاش و توهین کرد که البته خودش بعداً آمد و عذرخواهی کرد. و وقتی گزارش مصاحبه اش را خواندم، دیدم آنجا هم احتمال عدم موفقیت در کنترل بر اعصاب نوشته شده بود.

اینها را نه از باب دفاع، که برای روشن شدن علل احتمالی برخی آزردگیها که در مصاحبه های استخدامی اجتناب ناپذیر است، روشن شود. اما مطمئن باشید که روی بازخورد شما هم فکر و کار خواهم کرد.

اگر بخواهیم برای این و آن، این فرد و آن سازمان تاسف بخوریم، سودی ندارد. این درست مثل تیمی است که عدم توفیق خود را بر گردن داور می اندازد. این هیچ کمکی نمیکند. باید راههای موثرتری یافت.

باز هم ممنونم که نوشتید و بیشتر ممنونم که خواندید، البته اگرهنوز دارید میخوانید :-)
سربلند باشید

@وکیلی
سلام
بحث مفصلی است اما امروزه این بحث خیلی جدی است که شخصیت مجازی آدمها که در شبکه های اجتماعی ارائه میدهند، ممکن است خیلی با آنچه واقعیت دارد متفاوت باشد. این تفاوت کم کم ممکن است در من نهادینه شود و گاهی دچار خودباوریهای بدی شوم یا دچار سرخوردگی شوم.
زمانی که شخصیت مجازی و واقعی به هم وصل میشوند یا به هم میرسند، مثل ازدواجهایی که از شبکه های این چنینی آغاز میشود، گاهی این تفاوت دردسرهای عجیب و غریب به وجود میآورد.

ممنون از همراهی شما
سربلند باشید

@ابراهیم
سلام
ممنونم که اینطور مفصل وقت گذاشتید. خیلی نکات خوبی در نوشته شما هست. خیلی از نقاط قوت خود را میشناسید و حالا میتوانید هم از آنها استفاده کنید و هم روی آنها سرمایه گذاری کنید. با توجه به پیشرفت خوبی که داشته اید پیشنهاد میکنم بیشتر روی این موضوع کار کنید.
مثلاً فکر کنید که برای سازمان چه شاخصه برجسته ای دارید؟ و مواردی از این دست…
مطمئنم که روز به روز باز هم بهتر خواهید شد.
سربلند باشید

@مسعود
سلام
خدا را چه دیدید، شاید روزی این شانس نصیب بنده شد که در خدمت شما باشم.:-)
سربلند باشید

@انسان
علی جان، سلام
امیدوارم اجازه بدهی که نوشته ات را کمی تحلیلی نگاه کنیم؟ موافقی؟
معرفی شما ۸۰% بر درس خواندن و کار تمرکز دارد و حداکثر ۲۰% بر اینکه چه جور آدمی هستی. اما نکات خیلی خوبی در مورد خودت گفتی. اینجا سرنخهای موفقیت دیده میشود:
باید کمی کتاب بخوانی و تمرین نوشتن کنی، اینکه اصرار را اسرار بنویسی، یا اینکه فکر کنم را فک کنم بنویسی، در تعاملات رسمی تو را با مشکل مواجه خواهد کرد. اینها هنوز مهم هستند و در قضاوت افراد روی توان کاری شما اثرگذارند. اینها را دست کم نگیر.
ادامه تحصیل تو را به عزت نفس نخواهد رساند. به چند جمله پایانی نوشته ات توجه کن. اینها نشان از آن دارد که تو فکر میکنی شرایط تو را کنترل میکند، باید سعی کنی بیشتر به سعی و تلاش خودت تکیه کنی، باید برنامه و هدف داشته باشی و برای رسیدن به آن تلاش کنی و قلباً اعتقاد داشته باشی که این تلاش است که سرنوشت تو را رقم میزند، نه دیگران.

علی جان مدیریت اکتسابی و آموختنی است. باید مهارتهای مدیریت را یاد بگیری و تمرین کنی. طول میکسد اما میشود. باید تصمیم گیری را تمرین کنی، باید از عدم موفقیتها، درس بگیری، نه اینکه سرخورده و آزرده شوی. سخت است اما شدنی است.

احتمالاً تو عصبانی میشوی، چون فکر میکنی نتوانسته ای انتظارات را برآورده کنی، چون تو حوزه قوت خودت را خوب نیافته ای. به نقاط قوت خودت بیشتر فکر کن و سعی کن روی آنها بیشتر سرمایه گذاری کنی.

و نهایتاً دوست عزیزم، پیشنهاد میکنم روزی ۲ دقیقه برای خودت وقت بگذار و به خودت فکر کن، کتاب بخوان، کلاس برو (فکر شده) و بدان که تلاش برای رسیدن به هدف، موفقیت است، نه لزوماً رسیدن به هدف.

تو باید بتوانی در حدود ۶ ماه که گذشت، چندین صفحه در مورد خودت بنویسی که اقلاً ۳۰% آن در مورد نقاط قوتت باشد.

موفقیت همین نزدیکی است.
سربلند باشی و ممنون که این قدر صادقانه نوشتی.

@انسان
دوست عزیز
از لطفت ممنونم. به من اجازه بده که چند نکته دیگر هم بگویم.
دوران دانش آموزی گذشته است. اکنون شما دیگر دانش آموز نیستی، در یک سازمان کار میکنی، پس باید رفتارهایی از آن دوره را که دیگر کاربرد ندارد، فراموش کنی و رفتارهای جدید و متناسب را جایگزین کنی.

بخشی ناشی از نخواندن متن است (که من هم هنوز گرفتارش هستم:-)) بخشی هم ناشی از این است که املای صحیح لغات را شاید تا کنون ندیده باشی یا تلفظ را نشنیده باشی. در این راه باید بخوانی، دائم بخوانی و هر چه را میبینی و میخوانی، تلفظ صحیح را یاد بگیری. (مثلاً در همین نوشته ات، بگذارم به جای بگزارم:-))

رسمی بودن و رسمی شدن به رشد در سازمانها کمک میکند. شما جدی تر گرفته میشوید و …. باید به رسمی شدن فکر کنید و تمرین کنید.

سربلند باشید

سلام من ۲۹ سال سن دارم . دارای مدرک کارشناسی مکانیک طراحی جامدات . سه سال سابقه کار دارم .
اولین جایی که سرکار رفتم چون با رشته تحصیلیم و علایق و آینده ای که برای خودم متصور بودم منافات داشت ، علی رقم مخالفت اطرافیان خیلی زود ترک کردم . در کار خیلی سخت کوش و پیگیر هستم . وظایفی را که به من محول میشود با تمام وجود انجام می دهم . در حال حاضر در واحد R&D کار می کنم.پروژه ای رو انتخاب کردم که کسی به آن آشنایی نداشت و این برای من مزیت بود چون علاقه مندم کارم خاص و متفاوت باشد . برای به پایان رساندن این پروژه غیر از کار مهندسی ، کار یدی هم انجام دادم چون دوست دارم کاری که به من محول شده خوب انجام شود(گاهی فکر میکنم کار را زیادی شخصی میکنم واشتباه است) گاهی هم مستاصل شدم اما رهاش نکردم . از اعتراف به اشتباهاتم ابایی ندارم . روابط عمومی خوبی دارم . از انجام کارهایی که نسبت به آنها آشنایی ندارم ترسی ندارم در واقع دارم اما برام لذت بخشه و هیجان خاصی بهم میدهد . خوش رو هستم اما عصبانی هم می شوم چون فکر میکنم هرجا کار انجام میشود گاهی اصطکاک هم به وجود می آید و یه جاهایی لازمه کار است . از سیستم هم انتظار دارم من را ببیند . اعتماد به نفس و عزت نفس بالایی دارم .هر چه به ذهنم رسید نوشتم.