باز هم مدیریت زمان

در یکی از هفته های اخیر،  8 کارگاه را برای چند سازمان برگزار کردم، در هر یک از این کارگاهها حدود 25 نفر شرکت داشتند که هر کارگاه متاسفانه با حدود 20 دقیقه تاخیر شروع شد. در یکی از فرمهای نظر سنجی کارگاه نوشتم که همه چیز واقعاً خوب بود، غیر از این تاخیر آزار دهنده که ظاهراً کسی هم خیلی از آن ناراحت نبود!

وقتی ساعت کارگاه فرا میرسید از معدود حاضرین میپرسیدم که معمولاً جلسات در سازمان شما با چند دقیقه تاخیر شروع میشود و پاسخی که میشنیدم تلخ بود، اعدادی در حدود 20 یا 30 دقیقه تاخیر به ظاهر برای همه پذیرفته شده بود. راستی این فرهنگ ما را به کجا خواهد برد؟

جمع زمان تلف شده در این کارگاهها چقدر بوده است؟در همین ایام که سخت درگیر این موضوع بودم، نوشته ای دیدم در مورد تکمیل یک تونل عظیم در سوئیس که درست در زمان مقرر آماده بهره برداری شده بود، همچنین نشانه هایی از نارضایتی همان آدمهایی که با تاخیر آمده بودند از بی نظمی هایی که در محیط پیرامونی مان هر روز شاهد آن هستیم را هم مشاهده کردم، جالب بود، یکی گله داشت که هیچ کاری در این کشور سر وقت انجام نمیشود، و خودش با 15 دقیقه تاخیر آمده بود….

راستی مگر جز من و شما هستیم که پروژه های این کشور را انجام میدهیم؟ مگر جز من و شما هستیم که دیر به جلسه میرویم؟ مگر جز ما هستیم که این فرهنگ را ایجاد میکنیم که دیر آمدن و منتظر گذاشتن آدمها ایرادی ندارد؟ چه کسی قرار است بیاید و به ما گوشزد کند که وقتی یک پروژه را با دو برابر زمان انجام میدهیم، دوودش در چشم خودمان میرود؟ مگر نمیدانیم که از همین خرده دیر کردنهاست که آن تاخیرهای بزرگ و نامطلوب ایجاد میشود؟

مدیر عزیز میگفت و درست هم میگفت که وقتی در سازمان مدیر ارشد معیارش برای آمدن به یک جلسه عمومی این است که همه آمده باشند و او بعد از همه بیاید، چه انتظاری هست؟ این حرف درست است که آن مدیر باید الگو باشد، اما اگر یک بار او بیاید و ببیند که همه سروقت آمده اند و منتظر او بوده اند، و این رویه تکرار شود، آیا او رفتارش را تغییر نخواهد داد؟

پس نقش من و شما چیست؟ پس ما کی باید به خودمان احترام بگذاریم؟

بیائید باور کنیم که تا من و شما اصلاح نشویم، تا من و شما نخواهیم، هیچکس دیگری هم نخواهد خواست که ما بتوانیم از زمان، این بزرگترین سرمایه زندگی مان درست استفاده کنیم. عمر ماست که هدر میرود، شخصیت ماست که مورد توهین واقع میشود، عزت نفس ماست که صدمه میبیند، نگذاریم اینها به این راحتی بازیچه تصمیمها و رفتارهای ناشایست این و آن، در هر سمتی که هستند، بشود.

بیائید از امروز قرار بگذاریم که ما سر وقت حاضر شویم. مدیریت زمان یک مهارت آموختنی است، آن را بیاموزیم و از عمرمان لذت ببریم.

بی انصافی است اگر این نکته را نگویم که در پی گپی کوتاه و خواهشی صمیمانه از دو گروه از این دوستان، جلسات بعدی ما بدون تاخیر برگزار میشود. امیدوارم من و شما نقش خود را در مواجهه با این فرهنگ های غلط ایفا کنیم.

شما سر وقت به کارهایتان و قرارهایتان میرسید؟

سربلند باشید