سلامت روانی و جسمی

ویدیویی در سایت تد دیدم که خیلی جالب بود. مثالی که در آن زده شده بود، تکانم داد که کمی فکر کنم. از شماهم دعوت میکنم که حتما ببینید. (اینجا) این نوشته را مدیون این ویدیو هستم.ارائه دهنده با معرفی خودش شروع میکند و میگوید که یک برادر دو قلو دارد، میگوید که یک دکتر روانشناس است و میگوید که مردم دکترهای روانشناس را دکتر “درست و حسابی” نمیدانند. از همین گفته طنزآلود که روی کارت ویزیتش هم نوشته، استفاده میکند و میگوید که مردم به سلامت فیزیکی خود بها میدهند اما به سلامت روان خود، نه!

بسیار زیبا ارائه اش را سامان داده است و به زیبائی زندگی و تجربه خود را به واقعیتهایی وصل میکند که همه ما به آن بی توجه یا کم توجه هستیم.

مثالش زیباست. میگوید که وقتی کسی پایش میشکند، فورا گچ میگیرد و کسی به او نمیگوید که “ولش کن، فکر میکنی، راه برو درست میشه” همه او را تشویق میکنند که به وضعیت پایش و درمان آن توجه کند و اگر نکند، او را بی مبالات میدانند. اما همین مردم وقتی کسی دچار افسردگی است و مشهود است که مشکلی هم دارد، به او میگویند که “فکر میکنی، بهش فکر نکن، درست میشه و …”

با خاطره ای از دوران تحصیل خودش ادامه میدهد و شبی که نتوانسته با برادرش صحبت کند و اثری که این تنهایی بر او داشته است. به این بهانه از عواقب حسهایی مثل تنهایی، یا طرد شدن، یا سایر مشکلات روانشناختی صحبت میکند و میگوید که حس تنهایی میتواند آدمها را بکشد! چیزی که ما کمتر باورش میکنیم.

به دور و برتان نگاه کنید. اگر کسی دست و پایش شکسته باشد، از او میپرسیم که چه شده، کمکش میکنیم که کارهایش را انجام دهد، در خدمتش هستیم و از اینکه به او کمک میکنیم، خرسند میشویم و میشود. اما در همین محیط اطرفمان، چند نفر مشکل روحی دارند؟ سر حال نیستند، خوب نیستند، آن آدم همیشگی نیستند و ما میدانیم و کاری نمیکنیم. بهانه زیاد است. این مسائل شخصی است، نمیخواهم فضولی کنم و … اینها درست، اما مگر برای کمک به کسی که پایش شکسته، با او داخل دستشوئی یا حمام هم میرویم؟ همینکه هستیم و پیشنهاد کمک میکنیم، خوب است. نمیشود در این مورد هم مثلاً برایش یک لیوان چای بیاوریم؟ نمیشود کمتر از معمول فشارش بدهیم؟ نمیشود فضا را برایش بهتر کنیم؟ و نمیشود از قول خودمان بیان کنیم (و البته باور کنیم) که من به طور منظم به روان شناس مراجعه میکنم و حرف میزنم و کمک میگیرم؟ نمیشود این فرهنگ را بسازیم؟

باور کنید که هر ماه با چند سازمان مواجه هستم که میخواهند برای همکارانشان خدمات روانشناسی تامین کنند اما نگران هستند که مبادا همکاران فکر کنند که به آنها توهین شده است. چرا پیگیر هستیم که برایمان خدمات دندانپزشکی فراهم شود، اما در مورد روانشناسی چنین نمیکنیم و حتی مقاومت نشان میدهیم؟

وقتی این نوشته را آماده میکردم، نوشته ای دیگر هم دیدم که در مورد احتمال مرگ در اثر دل شکستگی بود. به نظرم برای مطالعه بد نبود. آمار و ارقامی هم داده بود که شاید برایتان جالب باشد. (اینجا)

به نظرم مثال این آقای دکتر، میتواند تکان دهد ذهن ما را و از خودمان بپرسیم که چطور میتوانم به خودم کمک کنم که حالم و حال اطرافیانم بهتر شود؟

پیشنهاد میکنم این ویدیو را ببینید و فکر کنید و کاری کنید.

شما تجربه و نظری دارید؟

سربلند باشید