خودآگاهی

@حیدر فتح اللهی
دوست عزیزم، اجازه دارم نوشته شما را دیگر گون نگاه کنم؟
شما نوشته اید که در سازمان دوام آورده اید، یعنی با شرایط سخت است که آدم دوام می آورد، وگرنه جائی که به ما خوش میگذرد، یا دوستش داریم، معمولاً نمیگوئیم دوام آوردم. چرا ۷ سال به خودتان زجر دادید و دوام آوردید؟

در مورد حقوق چیزی ندارم که بگویم، چون مهم است که نسبت به وضع موجود، چقدر افزایش مد نظرتان است؟ یعنی الان از نظر مالی در فشار هستید؟ یا شرایط بهتر را دوست دارید؟
نوشته اید که محیط امن باشد و فارغ از استرس، دوست من چطور ممکن است که من ارتقای شغلی داشته باشم، بدون آنکه بخواهم استرس و ریسک را تجربه کنم؟
برای رسیدن به مرتبه های بلندتر، باید از خصصی شرکت کرده اید، یا چقدر زمان صرف توسعه خود کرده اید؟ آیا پیام دوام آوردن و ناراضی بودن را به سازمان منتقل کرده اید؟ اگر این کار را کرده باشید خوب است، به شرطی که برای بهبود شرایط صحبت کنید، نه فقط به عنوان یک ناراضی شناخته شروید…

اینها نمونه هایی بود از فکرهایی که یک نفر دیگر ممکن است از نوشته ای شما بکند، در موارد دیگر هم میتوان نوشت، که نخواستم زیاد مزاحم شوم…

تلاشم این بود که دیدگاه دیگران به این خواسته های شما را، و در عین حال ارتباط برخی از اینها را با هم برجسته کنم….

ممنون که اینجا را محیطی یافتید که درد دل کردید
سربلند باشید

@اعتضاد
سلام
خیلی استفاده کردم، ممنون که وقت گذاشتید.
راستی دوست عزیز، شما با این تسلط به حوزه های مختلف، چرا وبلاگی راه نمی اندازید؟ بی تردید بسیار مخاطب خواهد داشت. حتماً اولینش من خواهم بود.
هر زمان هم که مطلبی داشتید، با کمال میل از انتشار آن در این فضا استقبال میکنم.
سربلند باشید

سلام
البته و صد البته که پیش از پاسخ به سوالات درونی نیازمند خودشناسی هستیم… و به قول دوستان دستیابی به خودشناسی، مقدمه خداشناسی است. اما ابعاد خودشناسی چی (کودک، والد، بالغ)؟ کدام بعد در من پررنگ تره؟ من فکر میکنم این اولین سوالیست که هر کس باید در خود جستجو کندو بعد از آن است که تازه می تواند با توجه به درون مایه خود بگوید: “من چه می خواهم؟” به عنوان مثال خود من در هر وهله ای از زندگی و در هر موقعیت کاری چیزهای متفاوتی خواسته ام… شاید “بعد پررنگ” من در آن شرایط متفاوت بوده و در نتیجه خواسته های من متفاوت شده است ولی چطور می توانیم تمامی بعدهای شخصیتی خودمان را در یک تعادل قراردهیم؟ من فکر می کنم اگر تمامی ابعاد شخصیتی در یک سطح قرار بگیرند و در یک سطح رشد پیدا کنند اونموقع است که می توانم بگویم چه می خواهم…

به موضوع خوبی اشاره کردید، من هم بخصوص در این یک دوماهه که فرآیند تغییر شغل را دارم از سر می‌گذرانم، واقعا به این مشکل برخوردم و دیدم با اینکه کلی با خودم فکر کرده بودم و همیشه مشکلات سازمان فعلی را مرور کرده و حتی نوشته بودم، اما انگار هر روز تفکراتم دستخوش تغییر می‌شود. خلاصه‌اش اینکه انگار دقیق نمی‌دانم چه می‌خواهم. یک سری موارد را که فکر می‌کردم مهم هستم، گاهی می‌بینم می شود تحمل کرد و بخاطر سایر موارد از آنها گذشت. گاهی احساس می‌کنم تصمیمم احساسی بوده، گاهی برعکس، انگار احساسات تصمیمی راکه گرفته ام و بنظرم عقلایی بوده، زیر سوال می برد!
گاهی فکر می‌کنم اولویت‌بندی خواسته‌هام ثابت نیست و تغییر می کند. یکی از مزیت هایش، قابلیت تطبیق با شرایط جدیداست ولی عیبش اینست که وزن ارزشهای آدم دستخوش تغییر می شود.

البته می دانم که این فکرها و مشغولیات ذهنی بخاطر ابهام محیط کار جدید هست. نکته دیگه اینه که حتی در شغل فعلی هم ابهام وجود دارد: هنوز بعد از گذشت نزدیک سه ماه از سال، قرارداد نداریم و مبلغ قرارداد امسال مشخص نیست؛ وضعیت سازمانی واحد و شخص ما در افق شاید بیش از ۶ ماه مشخص نیست؛ میزان تاثیر عوامل غیرکاری (گیر دادن‌ها به مسائل شخصی) در هرسال فراز و نشیب دارد و ثابت نیست. شاید بخاطر این ابهامات است که گاهی اولویت خواسته‌هایم در ذهنم جابجا می‌شوند یعنی گاهی یک موضوع اذیت‌کننده‌ای (مثل گیر دادن‌ها به مسائل شخصی) خیلی فشار می‌آورد و رفع این مشکل می‌شود اولویت اول آدم، بعد که زمان می‌گذرد می‌بینی شاید با آن کنار آمده‌ای یا شاید فشارش کم شده است.

مشکل دوم هم دقیقا همین است که انتقال خواسته‌های آدم به سازمان، راحت نیست. گاهی می‌بینی اصلا خواسته‌های آدم در آن سازمان فهمیده نمیشود که بخواهد مطرح شود، انگار اصلا آدمهای سازمان در فضای ذهنی دیگری هستند مثلا یک سری مسائل که برای من مهم است از نظر آدمهای سازمان اصلا مشکلی نیست، بنابراین اگر طرح شود، شاید برداشت به وجود بیاد که من مشکل دارم. یعنی خواسته‌ها و یا نارضایتی‌هایی وجود دارد که در صحبت با مدیر نتوانستم مطرح کنم یا دیده‌ام که از خواسته‌ها و نارضایتی‌های من برداشتهای اشتباه شده است. واقعا احساس می‌کنم در انتقال این مسائل به سازمان، ضعیفم.

ممنون از توجه و پاسختون.
با اینکه همه این کارها را انجام داده ام و در مورد این مسائل خیلی فکر میکنم، اما از آنجاییکه بحث خودشناسی انتها ندارد، قطعا من هم جا برای بهتر شدن دارم.
اون پست و سلسله پستهای مرتبط با آن را خوانده و تمریناتش را انجام داده‌ام و می‌توانم بگویم یکی از بهترین راهنماهای گام به گام در بحث خودشناسی بوده است و واقعا بخاطر آن مطالب از شما ممنونم.
اما نکته‌ای که مطرح کردم، بحث فشارهای مقطعی و دید کوتاه‌مدت است. مثلا شخصی ممکن است بخاطر فشارهای کار در یک دوره و عدم تعادل در کار و زندگی، آنقدر خسته شود که با خود بگوید چه کاریه خوب، میرم کار دولتی همین حقوق رو می‌گیرم ۸ می‌رم، ۴ برمی‌گردم. نه اینکه این فرد در نهایت زندگی کارمندی را انتخاب کند، ولی در مقاطعی، تحت فشار شک کند، بخصوص که شرایط فشار مقطعی باشد و دائمی نباشد. خوب قطعا ثابت قدم ماندن در ارزشها خیلی امر مهمیه ولی فکر میکنم تا انسان، انسان است، احتمال اینکه گاهی به خودش، ارزشهایش و حتی زندگیش شک کند، وجود دارد. فکر می کنم لازمه پیشرفت همینه.
نکته دیگری که مطرح کردم در رابطه با سازمان بود. واقعا وقتی جهان‌بینی فرد و مدیران سازمان متفاوت باشد، چقدر امکان طرح خواسته‌های فرد در آن سازمان وجود دارد؟ خیلی وقتها فرد می‌بیند که گفتن خواسته‌ها در سازمان هیچ اثری ندارد، بنابرین می گوید زحمت اضافه به خودم ندهم.

@جام طلا
شما با گفتن و سکوت نکردن، دیدن و تحلیل کردنو مفید بودن را تمرین میکنید. این فرصت را از خودتان به خاطر شنونده نبودن این و آن نگیرید.
سربلند باشید