بازگشت عواقب رفتاری به خودمان

حتماً این ضرب المثل را شنیده اید که از هر دست که بدی، از همون دست میگیری.

این به نظرم خیلی صادق است، همه جا و از جمله در رفتار ما در سازمانها. وقتی ما در سازمان کارهای خودمان را بر وظایف سازمانی اولویت میدهیم، چطور انتظار داریم که سازمان ما را بر خودش ترجیح دهد؟

امروز که مثلاً من یک کارمند هستم، پرداختن به کارهای شخصی ام را به تمام اولویتهای سازمانی ترجیح میدهم، بعد انتظار دارم که وقتی صاحب کسب و کاری شدم و کسی را استخدام کردم، او سازمان من را به کارهای شخصی خود ارجح بداند؟

منظور من این نیست که من حق ندارم کار شخصی داشته باشم، همه ما کارهای شخصی داریم، همه ما پدر و مادر و دوست و آشنایانی داریم که در طی روز با ما یا ما با آنها کارهایی داریم، همه ما دغدغه هایی داریم که باید به آنها برسیم، اما مسئله این است که این کارها، چقدر شخصی هستند و چقدر از زمان من را میگیرند؟

مثلاً اگر من یک گرافیست هستم، آیا میتوانم لوگوی شرکت برادرم را در ساعات کاری ام طراحی کنم؟ در حالیکه لوگوی یک مشتری را برای طراحی به من داده اند و منتظر من است؟

معمولاً ما برای بروز این رفتارهای غیر حرفه ای، توجیه داریم، انگیزه ندارم، به من توجه نمیشود، حقوق من نادیده گرفته میشود و …. که اینها همه به جای خود ممکن است وارد باشند و قابل رسیدگی، اما من خودم و عزت نفسم را اگر به این موارد فروختم، این یکی قابل جبران نیست. من میتوانم آن کار را ترک کنم، اما تا آخرین لحظه باید اصول حرفه ای را رعایت کنم، اگر برای خودم شأن و جایگاهی انسانی قائل هستم.

باور کنید که از هر دست بدهی، از همان دست میگیری.

سربلند باشید