یک تولد

علی واحد را تقریباً هر کس که اینجا را میخواند،‌ و بسیاری از آنها که وبلاگ میخوانند، میشناسد. سالهاست که وبلاگ خوب و سرآمد شرکت رادمان را نوشته و مینویسد، جایزه هم برده، وبلاگ برتر هم شده و افتخارات دیگر که همه میدانند.

این روزها علی واحد اعلام کرده که میخواهد جای دیگری هم بنویسد. خیلی خوشحالم که حالا 2 فرزند مجازی دارد (اقلاً دوتایش را بنده میدانم :-)).

راستش به نظرم علی واحد وقتی نمی نویسد، ناراحت است، چون آنچه در درونش و در مغزش میگذرد را نمیتواند برون ریزی کند، و این به نظر من چنین فردی را (با آن I مثال زدنی) آزار میدهد. خوشحالم که مینویسد، نگاهش را دوست دارم، گرچه گاهی ممکن است با هم موافق نباشیم، اما نگاهش خاص است…

فرزند تازه اش (منظورم وبلاگ شخصی است، سوء تفاهم نشود)، انگلیسی زبان خواهد بود، این هم رخداد خوبی است، حالا دنیای اطرافش خیلی بزرگتر خواهد بود، آفرین به این تصمیم شجاعانه و به جا. این از آن خبرهای خوبی بود که خودش میگفت باید داد. اما منتظرم ببینم به جای “همین!” معروفش چه “برندی” برای وبلاگ جدیدش خواهد ساخت. داشتم به “That’s all” خانم مریل استریپ در Devil wears Prada فکر میکردم… اما آن نقش اصلاً شبیه این دوست نبود… منتظر خواهم ماند، با اشتیاق.

اگر روزی دیدید که علی واحد با این وبلاگ یک جایزه وبلاگ نویسی عجیب و غریب برده، خیلی تعجب نکنید.

شک ندارم که بسیاری خواهند خواندش، لینک باران و معروفش خواهند کرد و به او انگیزه خواهند داد، گرچه بعید است او در انگیزه کم بیاورد.

در آخر، بعد از تمام دعاها و آرزوهای خوب، امیدوارم آقای واحد، وبلاگ رادمان را هم رها نکند،‌ که واقعاً حیف است… بچه های اول، کمتر غر میزنند، اما نیاز به توجه دارند :-)

سربلند باشید